အို.........မာတာ

ေန႔ခင္းေလးက အသစ္။
ေနေရာင္ကလည္းခပ္လြင့္လြင့္။
ဒီအခ်ိန္ေလးေရာက္တိုင္း အေတြးအစဥ္က ဟိုးအရင္အခ်ိန္တခ်ိဳ႔ ကို ျပန္ေျပာင္းတမ္းတမိပါရဲ့.....
အခ်ိန္ရာသီကလည္းသာယာေနတယ္ေပါ့။ မသာမယာနိုင္တာက ရင္ထဲကရာသီဥတု။ ေတာ္ေတာ္ပူျပင္းေနတာ။
စံခ်ိန္တင္ကႏၱာရအပူခ်ိန္ေတာင္လိုက္မီမယ္မထင္ဘူး။
ေက်ာင္းဖြင့္စအခ်ိန္ဒီလိုအခိုက္အတန္႔မွာ ရတနာမ်ားအတြက္ ပူရပင္ရဓမၼတာအခ်ိန္ကုိး ေနာ့။
အစစအရာရာက အသစ္ကျပန္ျပန္စေနရတဲ့ ဒီအခ်ိန္အခါသမယမွာ လိုအပ္တဲ့အ၇ာအားလံုးကို အပူပင္ကင္းကင္းလူတန္းေစ့သူတို႔သံုးနိုင္ဖို႔အေရး မာတာေလးက တာ၀န္ယူေပးရတာကလည္း
ဖတ္ဖတ္ေမာ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာပါေလ။ ငရဲပန္းကိုအလွပန္းထင္သကိုး လို့နႈိင္းၾကယင္လည္း ရွိေစေတာ့ေပါ့။
ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့...

ရထားတဲ့ရတနာေလးကလညး္ကိုယ္လိုသလိုပံုသြင္းၾကည့္တာ ဟိုေဆာင္ပုဒ္ကို သက္ေသျပေနတဲ့အတိုင္းပဲ။
ဘာတဲ့... ပုခက္လႊဲေသာမိခင္၏လက္သည္ကမၻာကိုလႊမ္းနုိင္သည္ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလ။ ေျပာျပရအံုးမယ္။
က်ဳပ္ကေလးကသူမ်ားေတြထက္ထူးတယ္။ သားလိုခ်င္ေပမယ့္ ေမြးေတာ့သမီးေလးျဖစ္ေနတာကို
စိတ္ကေတာ္ေတာ္က်သြားခဲ့ရေပမယ့္က်ဳပ္စိတ္ကူးေတြအားလံုးကို သူ႔ကိုေျပာျပတဲ့အခါ
မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ့နားေထာင္တတ္ျပီးက်ဳပ္ဆႏၵေတြကိုတင္ျပတဲ့အခါမ်က္လံုးေလး
စူးစူးစိုက္စိုက္နဲ့ၾကည့္ျပီးေခါင္းညိတ္လက္ခံတတ္တဲ့ရတနာေလး။
ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ပညာသင္ခ်င္တာလည္းသူ႔အျပင္
နွစ္ေယာက္မရွိခဲ့ဘူးေလ။
က်ဳပ္မရခဲ့တဲ့ေအာင္ျမင္မႈေတြကို သူကရေအာင္ကိုၾကိဳးစားျပႏိုင္ခဲ့တာ။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကနည္းဗ်ဴဟာေလးတစ္ခုေတာ့သံုးခဲ့ရတာေပါ့။
သူ႔စိတ္ကိုႏႈိးဆြေပးနိုင္မယ့္ မက္လံုး ေလးေပါ့။
ေလာကမွာအေပးရွိမွအယူရွိသတဲ့ဆိုတဲ့အတိုင္းေပါ့ သူကလည္းေအာင္ျမင္မႈေတြရေအာင္
စြမ္းေဆာင္ေပးနိုင္သလို
သူ႔ကိုလည္း က်ဳပ္က ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ့ေတာ့ တစ္ခုခု ေတာ့ျပန္ဖန္တီးေပးရတယ္ေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ့ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းတက္လာလိုက္တာ ခုဆိုအတန္းေတာ္ေတာ္ရလာျပီေလ။
အတန္းၾကီးလာတာနဲ့အမွ်စရိတ္စက ကလည္းျမင့္တက္လာလိုက္တာ အခုဆို က်ဳပ္လည္ပင္းက
အရာေလးကိုေတာင္စိန္ေခၚလာျပီ။ ဘယ့္နွယ္လုပ္ရပါ့မလဲ။
ဟုတ္။
ကိုယ္ကစထားတဲ့ဇာတ္ကိုး။
က်ဳပ္ကလညး္ သူ႔အတြက္ဆိုအရာရာဖန္တီးျဖည့္ဆီးေပးခ်င္ေနတာပါ။
က်ဳပ္ျဖည့္ဆီးေပးတဲ့အရင္းအႏွီးေတြအားလံုးကိုလညး္ သူက အျမတ္မထြက္ေတာင္အဖတ္တင္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ေပးနိုင္တဲ့သူပါေလ။ သူေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုရတိုင္းရတိုင္း
က်ဳပ္ကပီတိဗရပြနဲ႔ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့နိုင္ခဲ့တာလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။
စိန္ေခၚတိုင္းအႏိုင္မခံအရႈံးမေပးတတ္တဲ့သူ့သဘာ၀ကိုက်ဳပ္ကခိုင္ခံ့ေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ေပးေနခဲ့တာပါ။
ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ဒုကၡကလည္းမေသးပါဘူး။ သူ႔ဆီမွာက်ဳပ္ဘ၀ရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုးပံုအပ္ကာ
ေစာင့္စားလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး သူဟာက်ဳပ္ရဲ့ရင္ႏွစ္သည္းျခာ ရတနာတစ္ပါးသာမကေတာ့ဘူး
က်ဳပ္ရဲ့ရွင္သန္ရာအားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္္အျဖစ္နဲ့ပါရပ္တည္ လာခဲ့တာ။
သူကလည္းက်ဳပ္ကို အရာတိုင္းမွာပြင့္လင္းတတ္တယ္။ တိုင္ပင္တတ္တယ္။
က်ဳပ္ကိုလည္းေ၀ဖန္တတ္ေသးတယ္ေလ။
က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့သဘာ၀ေလးကိုသေဘာတက်နဲ့လက္ခံထားမိတဲ့သူဆိုေတာ့
သူ႔ရဲ့အမူအက်င့္အားလံုး နဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလးကိုလည္းအလိုက္တသင့္ေလးရင့္သန္ခြင့္ေပးခဲ့မိတယ္။
အင္းေလ။ ဒီလိုေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း သူတက္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္း၊ သူလိုအပ္တဲ့အရာအားလံုးကို
က်ဳပ္ကအင္တိုက္အားတိုက္ပံ့ပိုးေပးခဲ့တယ္။ သူ႔ဘက္ကမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးခဲ့တယ္။
သူျဖစ္ခ်င္တာအားလံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ့ ျဖည့္ဆည္းေပးေနခဲ့တယ္။
က်ဳပ္ကိုေမးေငါ့ခဲ့၊ မ်က္လံုးေမွးျပီးမတူမတန္သလိုဆက္ဆံခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ပတ္သက္မိတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းက
မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ အထင္ၾကီးေငးေမာေလာက္တဲ့ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကို သူက က်ဳပ္အတြက္
သူ႔ရဲ့ရည္မွန္းခ်က္စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို အရာထင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္လိုက္တဲ့အခါမွာ ေတာ့
က်ဳပ္အေမာေျပသြားခဲ့ပါတယ္။
က်န္တဲ့ဘ၀ခရီးမွာ အေမာေျပေျပေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ကို သူကက်ဳပ္အတြက္နားနားေနေန
ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္လို့လည္း လံုး၀ယံုၾကည္ထားခဲ့တယ္ေလ။
ခုေတာ့က်ဳပ္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ကိုတိုင္ပံုေဖာ္ခဲ့တဲ့က်ဳပ္ရဲ့ ရတနာပန္းေလးတစ္ပြင့္ဟာ
လူတန္းေစ့ဘ၀ခရီးရွည္ကို စတင္လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ျပီေလ။
က်ဳပ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို့ေတာ့ေျပာၾကတာပါပဲ။
သူ႔ကိုေတာ့ က်ဳပ္က ရင္ခြင္ပိုက္အေနအထားနဲ့ပဲ မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ေနခ်င္
တာပါ။ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အသက္အရြယ္က်န္းမာေရးအေျခအေနကေတာ့ သူ႔ကိုက်ဳပ္ျပန္ေမွ်ာ္လင့္
အားထားေနမိတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေနခဲ့ပါျပီ။ က်ဳပ္တခါတေလငိုမိတယ္။ ရင္ခြင္ကိုငံု့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူကမရွိျပန္ဘူးေလ။ ဘ၀လမ္းကို က်ဳပ္နဲ့ေ၀းရာတစ္ေနရာမွာ သူကျဖတ္သန္းေနျပီ။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ေရဆန္ဆိုတာကို လံုး၀လက္ခံထားသူေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္
ဆန္လာတဲ့ေရေလးတစ္ေပါက္နဲ့ေတာ့ ဘ၀အေမာကိုေျပခ်င္ေသးတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါရဲ့။ သူ႔ဘ၀ေလးလန္းဆန္းေနတာကိုျမင္ေနရေပမယ့္ က်ဳပ္ကိုပစ္သြားမလားဆို
တဲ့အတၱသံသယအေတြးကလည္း သူဖန္တီးလိုက္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ေၾကာင့္ ေ၀ဒနာအျဖစ္
က်ဳပ္ခံစားေနရျပန္ျပီ။ ဒါေပမယ့္က်ဳပ္ သူ႔ကိုယံုၾကည္ေနတုန္းပါပဲ။
သူ ေပးမယ့္ ဆန္ေရတစ္ေပါက္ကိုလည္းဆက္ေသာက္ခ်င္ေနေသးတယ္ေလ။ ငံ့လင့္ေနရဆဲပဲ။
ဘုရားမွာေတာ့သူက်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ အသံၾကားသနား မ်က္နွာျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစ အရာရာအဆင္ေျပပါေစ
လို့ဆုေတာင္းေပးမိတာ အျမဲေပါ့။
.........................................................
ေမေမေရး လို႔ ဖက္ဖက္ျပီးငိုခ်င္တယ္။
ဒီအခ်ိန္ဆိုအိမ္မွာတုန္းက ရခဲ့တဲ့စည္းစိမ္က သိပ္ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းေလးဖြင့္ခ်ိန္ဆိုယင္
ေမေမက ကိုယ့္အတြက္ ေက်ာင္း၀တ္စံုကအစ စာေရးကိရိယာအလယ္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းအဆံုး
အကုန္လံုးကို ပီတိ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတတ္တာေလ။ ေက်ာင္းေ၇ာက္ျပီဆိုယင္လည္း
မုန္႔ေတြကိုလက္ညႈိးညႊန္လိုက္ယင္ ၀ယ္ေပးျပီးျပီ။
တခါတေလကိုယ္စားခ်င္တာေလးက ေရာဂါျဖစ္နိုင္တယ္ဆိုယင္ေတာ့ ေဆာ္ပေလာ္တီးျပီမွတ္။
ဒါေပမယ့္ကိုယ္က ေမေမတီးလည္းေအးေဆးပဲ။ငိုလိုက္တယ္။ေမကျပန္ေခ်ာ့တယ္ေလ။
ေမေမျပန္ေခ်ာ့တိုင္းမ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္ေလးေတြနဲ့။ ေနာက္မလုပ္နဲ့ေနာ္ဆိုတဲ့စကား
ကိုလည္းအျမဲၾကားရတတ္သလို ကိုယ္ကလည္းေခါင္းကေလးညိတ္ျပီးႏွာတရႈံ့ရႈ႔ံနဲ့ေပါ့။
ခုေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ေလးကို ကိုယ့္ဘာသာဖန္တီးရခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္ေတာင့္တမိတဲ့
အရာအားလံုးကို ကိုယ္တိုင္ရွာၾကံရတဲ့အခါဟိုးအေ၀းက ေမ့ရင္ခြင္ထဲေျပး၀င္ခ်င္
စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရတာလဲအခါခါေပါ့။
အင္း ေက်ာင္းမွာဆုေပးပြဲအခ်ိန္ေရာက္ယင္ျဖင့္ေမေမက ကိုယ့္အတြက္ဖိတ္စာေလးကို
တၾကည့္ၾကည့္နဲ့ ပီတိအစံုကို မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ ခံစားျပီး ကိုယ္ဆုေပးပြဲမွာ၀တ္ဖို႔ ၀တ္စံုလွလွေလး
လည္းဖန္တီးေပးျပန္တာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုလည္းေျပာေသးတယ္ ေမေမ၀ယ္လာတဲ့၀တ္စံုက
ဘယ္သူမွ မ၀တ္ေသးတဲ့ဖက္ရွင္အသစ္ေစ်းအၾကီးဆံုးဆိုတာေတြေပါ့။ ကိုယ္ကပီတိျဖာျပီးေနာက္ထပ္ေအာင္ျမင္မႈေတြထပ္ယူခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြအျပည့္နဲ့ေပါ့။
ဒီလိုနဲ့ပဲကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ၾကိဳးစားလာလိုက္တာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ဘဲြ႔ကိုလည္းရခဲ့ျပီးျပီေလ။
အလြယ္ေလးနဲ့ရခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းမွာ အေမ့ေခြ်းေတြပါတယ္။
အေမ့ေသြးကလာတဲ့ခံစားခ်က္ေတြပါတယ္။ ေမေမရဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈအားလံုးပါခဲ့တယ္။
အဲဒါကို ကိုယ္သိေနပါတယ္ေလ။ ေအးေဆးေနတတ္တဲ့သဘာ၀ရွိတဲ့ကိုယ္က
ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္အဆင့္ခပ္ျမင့္ျမင့္ျဖတ္သန္းခ်င္တာကလည္း ေမေမေၾကာင့္ပါပဲ။
ကိုယ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ကိုယ္ေနရာတစ္ခုကိုလူတန္းေစ့ခပ္ျမိန့္ျမိန့္ေလး
ပိုင္ဆိုင္နိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီဘ၀အဆင့္ကိုလည္း ကိုယ့္ရဲ့မ်က္ရည္နဲ့ေမေမ့မ်က္၇ည္ေတြ
ေမေမ့ခြန္အားနဲ့ကိုယ့္ခြန္အားေတြထပ္တူက်ခဲ့တယ္။
ေမေမရဲ့ေနာက္ဆံုးမီးကုန္ယမ္းကုန္အားထုတ္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာေၾကာင့္လည္း
ကိုယ္ဟာ ေမေမ့ရဲ့တာ၀န္ကို လံုး၀ဥႆံု လႊဲေျပာင္းယူခဲ့တယ္။
ဒါဟာလည္း လံုး၀လုပ္ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္အခါသမယေပပဲေလ။
အင္း ေတြးမိတိုင္းမခ်ိမဆန့္ ခံစားရတာကေတာ့ ကိုယ္ျဖည့္ဆည္းေပးနုိင္ေသးတာက
ေမေမ့အတြက္ ရယ္စရာေကာင္းေနတာကိုပါပဲ။
လံုး၀တာ၀န္မေက်သလိုခံစားေနရတယ္။ ကိုယ္လုပ္နိုင္တဲ့အတိုင္းအတာထဲကေနျပီး
အဆံုးစြန္ထိ ၾကိဳးစားေပးေနတာပါပဲ။ျပန္ေျဖသိမ့္ၾကည့္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကို
ေမေမ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ေခြးရုပ္ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းဖိုးေတာင္ မေက်နိုင္ေသးတာကို ရွက္မိပါရဲ့။
မတတ္နိုင္ဘူးေလလို့ေျပာရေလာက္ေအာင္ကိုယ္အရွက္တရားက ခြင့္မျပဳျပန္ဘူး။
သိတတ္မႈတာ၀န္ယူခ်င္မႈေတြတစ္ပံုတစ္ပင္နဲ့ ကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနေသးတယ္။
ဘ၀ဟာအေကြ႔အေကာက္မ်ားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ လက္ခံလိုက္တဲ့အခါမွာ
ကိုယ္ထင္မထားတဲ့လမ္းေလးတစ္ခုကလည္း ႏွစ္သက္လိုလားလက္ခံခ်င္လိုမႈေတြ
ျဖစ္လာေအာင္ကဗ်ာဆန္ဆန္ေလး ေပါက္လာျပန္တယ္။ ေမေမကေတာ့ စိုးရိမ္တၾကီးနဲ့ ေပါ့ေလ။
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကိုယ္လုပ္ခြင့္ကို ဖန္တီးေပးျမဲျဖစ္တဲ့ေမေမ ကေတာ့ သူမရဲ့စိုးရိမ္စိတ္ေတြကတဘက္ ကိုယ့္ကိုယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့သူ႔အိပ္မက္ကတဘက္ နဲ့အတူ ကိုယ္ဘာလုပ္ေလမလဲ
လို့ငံ့လင့္ေတြေ၀ေနဆဲပါပဲ။
ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့ခမ္းနားတဲ့အခ်ိန္တိုင္းကို ပိုင္ဆိုင္နိုင္ေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္မွာ ခြန္အားေတြက
အျပည့္နဲ႔ပါ။ ေခ်ာ္လဲတဲ့အၾကိမ္တိုင္းမွာ ေမေမက ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ဓါတ္ၾကံ႔ခိုင္လာေစမယ့္ စကားလံုး
ေတြနဲ့ အစဥ္သြန္သင္ေပးေနခဲ့တယ္။ သူမ်ားတြန္းခ်တာလည္း ခံရေတာ့မလိုျဖစ္တဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း
ကိုယ့္အတြက္ ေမ့ရဲ့ေမတၱာေတြက တံတိုင္းတစ္ခုလို ကာရံထားေပးေနတယ္။ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့
ကိုယ့္ငယ္ဘ၀ေလးဟာ ေမေမ့ေၾကာင့္ စိုျပည္မႈအျပည့္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္တမ္းတမိတိုင္း အိုေမေမ
လို႔ သာ အျမဲရင္ထဲ အစဥ္ပဲ ဟစ္ေၾကြးေနမိတယ္ေလ။
ကိုယ့္ထက္ျမက္မႈေတြအားလံုး ကို ပံုေဖာ္ေပးခဲ့တဲ့ေမေမ့အတြက္ ကိုယ္ရွင္သန္ခ်ိန္အားလံုးမွာ ကိုယ္
စိတ္တိုင္းက် ေပးဆပ္ခ်င္ေနတယ္။ အဲဒီအတြက္ကိုယ္ အခ်ိန္တိုင္းမွာၾကိဳးစားေနတယ္။ တခါတေလေတာ့
ကိုယ္ရင္ဆိုင္ရတဲ့အေထ့အေငါ့ေလးေတြကိုၾကံဳတိုင္း ေမေမ့ရဲ့ခြန္အားေတြကို ေလးစားမိတယ္။
ေမေမေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ကိုပ်ိဳးေထာင္ေပးရတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ေမေမရဲ့ ခြန္အားေတြကိုေပါ့။
ကိုယ္ကေတာ့ ေမေမရဲ့ရင္ခြင္ကရုန္းထြက္ခဲ့ရသူမဟုတ္ေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ
ေခါင္းေ၀ွ႔ျပီးက်ီစယ္ေနခ်င္ခြ်ဲႏြဲ႔ေနခ်င္တာပါ။ ကိုယ္ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ကိုယ့္ရဲ့အတိတ္အခ်ိန္ေတြက ေမေမ့ရဲ့
ေက်းဇူးေတြကို ေတာ့ ကိုယ္ဦးခိုက္ေနတာ ထာ၀ရပါပဲ။ ေမေမသိႏိုင္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္အသစ္အသစ္ေတြ လူအသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ အစဥ္ထိေတြ႔ေနခဲ့ရတယ္။ကိုယ္အစဥ္အတိုင္းရွာေဖြေန
မိတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္မႈအသီးအပြင့္တိုင္းကို ေမေမအရသာခံနိုင္ပါေစလုိ႔ဆႏၵအျမဲျပဳေနမိတယ္။
အရင္တုန္းက နုနယ္တဲ့အသည္းကို အျပင္ေလၾကမ္းေလးတိုးတာကိုေတာင္ ကိုယ္က မခံမရပ္နိုင္နဲ႔ ေမေမ့ဆီ
တိုင္တည္တတ္တယ္။ ခုေတာ့ ကိုယ္အဲဒီအမူအက်င့္ကို လံုး၀ေရွာင္လိုက္ျပီ။ အရာတိုင္းကို ခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္
ၾကိဳးစားတြန္းလွန္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ့ေပါ့။
ခုေတာ့ေအးေဆးပါပဲ။အရာတိုင္းကို စိန္ေခၚနိုင္ဖို႔ ကိုယ့္ဘ၀ဆိုတဲ့ Crcuit မွာ Resistor ေတြခပ္မ်ားမ်ား
ထည့္ထားရတယ္။ Automatic Control System တစ္ခုကိုလည္း ကိုယ့္ဘ၀ Circuit ပတ္လမ္းမွာ ေအာ္တိုခ်ိတ္ထား
တယ္။ မလိုလားအပ္တဲ့တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ၾကံဳလာတိုင္းလည္း ကိုယ္ Circuit ကို FeedBack ျပန္ေကၽြးတတ္ေအာင္ က်င့္ၾကံ
လာျပီေလ။ ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာေလးနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္တစ္သက္ ရွင္သန္ေနခ်ိန္တိုင္းကို အက်ိဳးရွိရွိျဖတ္သန္းလိုက္မယ္
လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ေနာက္ျပီးကိုယ္ခံယူထားတာက ကိုယ္အသက္ရွင္ေနသေရြ႔
ေမေမရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေကာင္းကင္ကေနဆန္ေရေလးတစ္ေပါက္အျဖစ္
အျမဲဖန္တီးေပးေနခ်င္တာပါပဲ.။
ဘုရားမွာ ေမေမအတြက္တာ၀န္ေက်နိုင္ပါေစ လို့အျမဲဆုေတာင္းေနမိတယ္ေလ။