သူတစ္ေယာက္တည္း ေပါက္ကြဲေနတဲ့အခါ ကၽြန္မ မလွမ္းမကမ္းတေနရာမွာ တိတ္တဆိတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တယ္.... တခါတခါ သူ႔အတြက္ ကၽြန္မရင္ခြင္က အသင့္ျဖစ္ေနတတ္တယ္....
တခါတခါ ကၽြန္မႏႈတ္ဖ်ားက သူ႔အတြက္ ေအးျမတဲ့စကားေလးေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးတတ္ေသးတယ္....
ကၽြန္မ တေယာက္တည္းခံစားေနရတဲ့အခါ သူ မလွမ္းမကမ္းတေနရာမွာ စိုးရိမ္တဲ့မ်က္၀န္းစိုစိုေတြနဲ႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနတတ္တယ္... တခါတခါ ကၽြန္မပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး မ်က္၀န္းခ်င္းတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ ကၽြန္မကို အမွန္တရားေတြအတြက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပႏွစ္သိမ့္တတ္တယ္... တခါတခါ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္မကို သိမ္းသြင္းရင္း ကၽြန္မအတြက္ သူဟာ မဟာတံတုိင္းတခုျဖစ္သလုိ သူ႔ဘ၀မွာ ကၽြန္မဟာ အကၡရာက်ေၾကာင္း တဖြဖြေျပာတတ္ေသးတယ္....
ဒီအျပဳအမူေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ တေယာက္ခ်င္းစီက လိုအပ္ေနတဲ့ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဘ၀ႏွစ္ခုဟာ အခ်စ္ ညီမွ်ျခင္း အခ်စ္ျဖစ္သြားတယ္.... (ကၽြန္မေရးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်စ္ ညီမွ်ျခင္း အခ်စ္)
Saturday, March 16, 2013
အခ်စ္ ညီမွ်ျခင္း အခ်စ္ (၂)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment