ျခေတာင္ပို႔

တခြ်တ္ခြ်တ္နင္းလာေသာ ေျခသံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားရသည္။ ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး ေသာ့တြဲကိုစမ္းမိေသးသည္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ ရွိေသးသား။ အေမွာင္ထဲက်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးတစ္စံုအားကိုးျဖင့္ ေျခသံလာရာကို မွန္းဆၾကည့္မိသည္။ လားလား.... သားႀကီး ၾသရႆပါလား။ ဒင္း ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ႔ ကၽြန္မေခါင္းအံုးကို စမ္းေနေသးသည္။ ကၽြန္မ လူးလြန္႔လိုက္သျဖင့္ တြန္႔ဆုတ္ကာ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ဟန္ျပင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ မွန္ခံုေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ လက္ထိုးကာ အထုပ္ တစ္ထုပ္ ဆြဲထြက္သြားသည္။

သက္ျပင္းရွည္ဆြဲရင္း ကၽြန္မစိတ္တို႔ ေနာက္ျပန္လည္သြားသည္။

ကိုသက္ေမာင္ ရွိစဥ္က ကၽြန္မတို႔မိသားစု အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။ ကိုသက္ေမာင္သည္ တပ္မေတာ္မွ ေဆးပင္စင္အနားေပးခံရကာ ဝန္ႀကီးဌာနတစ္ခုမွ အင္ဂ်င္နီယားမွဴးႀကီးအဆင့္ရွိသူျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ သူ႔အရွိန္အဝါျဖင့္ ရရွိခဲ့ေသာ အပိုဝင္ေငြ ရပိုင္ခြင့္ေတြက မနည္းလွ။ ေရေလွာင္တမံစီမံကိန္း၊ လမ္းတံတားစီမံကိန္းမ်ားကလည္း အခါမလပ္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ စီမံကိန္းတစ္ခု တစ္ခု ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္မတို႔မိသားစုလက္ထဲ မရဘူးဆိုလွ်င္ မုန္႔ပံုးတစ္ပံုးစာမွ် ေရႊမ်ား ပိုင္ဆိုင္နိုင္ခဲ့ေသးသည္။ ကိုသက္ေမာင္ရာထူးအရ မိုဘိုင္းဖုန္း၊ အိမ္ဖုန္း၊ ေျမကြက္မ်ားလည္း မရွားေပ။ တပ္မေတာ္တြင္ တပ္ရင္းမွဴးရာထူးျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္က ရရွိခဲ့သည့္ ေစ်းဆိုင္ခန္း၊ ေျမကြက္၊ ဖုန္း၊ ေရႊေငြရတနာမ်ား ႏွင့္ ေငြလံုးေငြရင္းမ်ားကလည္း အလြန္မ်ားျပားသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ကၽြန္မတို႔မိသားစုသည္ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက ဆင္းရဲျခင္းမွ ကင္းေဝးခဲ့ရေသာ ေရႊအိုေရာင္ေန႔ရက္မ်ားကို ဇိမ္ျဖင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ မၾကာေသးေသာ ကာလအပိုင္းအျခားတစ္ခု၌ ကိုသက္ေမာင္သည္ ေသြးတိုးေရာဂါျဖင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ရုတ္တရက္ တိမ္းပါးသြားခဲ့သည္။

ယင္းကာလေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မႏွင့္အတူ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သားႏွစ္ေယာက္မွာ ၎တို႔ဖခင္ရွိစဥ္က ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့ေသာ အသံုးအျဖဳန္းႀကီးျခင္း၊ ေငြတန္ဖိုးမသိျခင္း၊ ေရေပၚဆီလူေနမႈစရိုက္ အျပည့္ျဖင့္ ဆက္လက္ရွင္သန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မအေနျဖင့္ ကိုသက္ေမာင္ခ်န္ထားရစ္ေသာ အတြင္း အျပင္ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ဘဝရဲ့ က်န္အစိတ္အပိုင္းကို တည္ျငိမ္ေအးေဆးစြာ ျဖတ္သန္းခ်င္ပါေသာ္လည္း သားႏွစ္ေယာက္၏ မျပည့္ဝေသာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား အက်င့္စာရိတၱမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳထား၍ မရ။

သားႀကီး ၾသရႆမွာ ယာဘ ေခၚ စိတ္ၾကြေဆး စြဲေနျပီး သူ၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားမွာလည္း ယေန႔ေခတ္အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ ရာထူးႀကီးသူမ်ား၏ သားသမီးမ်ားျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သူ႔တစ္ရက္ အသံုးစရိတ္မွာ သိန္းဂဏန္း ရွိသည္။ ဘဝရဲ႕တိုးတက္မႈကို ဘယ္သို႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ရွာႀကံမည္.. ဘဝကို မည္သို႔မည္ပံုျဖတ္သန္းမည္.. လူ႔ေလာကနဲ႔ ဝန္းက်င္ကို မည္သို႔ အက်ိဳးျပဳမည္.. အစရွိသည့္ အေတြးအေခၚရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။ တေန႔တာတြင္ ယာဘ မည္မွ်ခ်မည္၊ မည္သူနွင့္ ကလပ္တက္မည္၊ မည္သည့္ အဆိုေတာ္ရွိဴးပြဲ သြားၾကည့္မည္ စသည့္ ဗာဟီရကိစၥမ်ားျဖင့္သာ ဘဝ၏ ေတာက္ပေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ေမွးမွိန္ေစေအာင္ ႀကံဆေနသည္သာ။

သားငယ္ နိဂံုးေသြးမွာလည္း ထို႔နည္းတူ။ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေရေပၚဆီမ်ား၏ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္သူ။ ထိုသားႏွစ္ေယာက္၏ မိခင္ျဖစ္ရေသာ ကၽြန္မဘဝမွာ အသက္ရွင္လ်က္ ေသေနသူကဲ့သို႔ပင္။

ယခုမူ သားႀကီးသည္ သူ႔မူးယစ္ေဆးသံုးစြဲရန္အတြက္ လိုအပ္သည့္ေငြေၾကးမွာ ကၽြန္မေပးေသာ ေငြေၾကးထက္ပင္ ပိုလာသျဖင့္ လိုေငြျပေနေသာ သူ႔အသံုးစရိတ္အတြက္ ကၽြန္မလက္ထဲသိမ္းဆည္းထားသည္မ်ားကို သူခိုးသူဝွက္ပံုစံျဖင့္ ႏိႈက္တတ္ေနျပီ။

ကိုသက္ေမာင္၏ ေပါေပါရေသာ အဂတိေလာင္းရိပ္ေအာက္က ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားစြာသည္လည္း သူ႔ရင္ေသြးႏွစ္ေယာက္လက္ခ်က္ျဖင့္ လံုးပါးပါးလ်က္။ ကၽြန္မသည္လည္း အထီးက်န္ျခင္းကို ေျဖသိမ့္ရန္ ကိုသက္ေမာင္ခ်န္ထားရစ္ေသာ ဥစၥာမ်ားျဖင့္ အလွဆင္လွ်က္ မင္းပြဲစိုးပြဲမ်ား တက္ျခင္း၊ ေစ်းထဲရွိ ဆိုင္ခန္းတြင္ ဆိုင္ထိုင္ရင္း ဆိုင္နီးခ်င္း ေယာက္်ားေဖာ္မ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္းမ်ားျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္တတ္လာျပီ။

တရံတခါမွ် မေတာင့္တဖူးေသာ အရာတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ရင္းႏွီးခံုမင္လာျပီ ျဖစ္ေလသည္။

x x x

ျခင္ေထာင္အျပင္ဘက္ အေမွာင္ထုအတြင္း ဝီေခၚေနေသာ ျခင္က်ားမ်ားအသံေၾကာင့္ အိပ္မရျဖစ္ေနသည္မွာ ဤအိမ္တြင္ စအလုပ္ဝင္သည့္ေန႔ကတည္းကျဖစ္ေလသည္။ ယေန႔ညလည္း ယခင္ညမ်ားနည္းတူ ျခင္သံမ်ားၾကား လူးလြန္႔ေနမိျပန္သည္။www.thanlwin.com ခြ်တ္ခြ်တ္နင္းလာေသာေျခသံသည္ အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီးအိပ္ခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ တေအာင့္ၾကာလွ်င္ ေျခသံသည္ သူမအိပ္ရာသို႔ ဦးတည္လာေနျပန္ေလျပီ။

မၾကာခင္ ေျခသံရွင္သည္ သူမအိပ္ယာအတြင္းသို႔ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာကာ ညဥ့္နက္ရမၼက္ျပင္းျပင္းကို အဆိပ္အပ္ႏွင့္ထိုးသြင္းရန္ ကာယကံေျမာက္ ႀကံစည္ေနေလသည္။ သူမသည္ ပံုေသနည္းတစ္ခုအား အလြတ္က်က္ အေသမွတ္ပံုစံျဖင့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ရင္ဆိုင္လက္ခံေနရသူ ျဖစ္သည္။ ပံုရိပ္တခ်ိဳ႕မွာ ထပ္တူက်ျခင္း မွန္ကန္ျခင္းထက္ အေရးႀကီးေသာ ျဖစ္သင့္စြမ္းတစ္ခုေၾကာင့္ သူမဘဝသည္ ရွင္လ်က္ျဖင့္ ေသျခင္းကို လက္ခံေနရသည္။ ထိုသို႔လက္ခံျပီးေနာက္ သူမသည္ သူမမိသားစုကို ျပန္လည္ရွင္သန္ေစျပန္သည္။

ေဆာင့္ကနဲ ထထြက္သြားေသာ ေျခသံရွင္၏အျပဳအမူေၾကာင့္ သူမသည္ အေတြးေရစုန္မွ ျပန္ဆန္တက္လာမိသည္။ သူမလက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာအရာအား ေျဖေလ်ာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပံုမွန္ပမာဏျဖစ္ေသာ ေထာင္တန္ ငါးရြက္သာ။ စိတ္တြင္းတြက္ခ်က္မႈတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းျပဳလုပ္မိလိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ စိတ္ထဲမွ “အင္း... ဒါနဲ႔ပါဆို ေလးေသာင္း ငါးေထာင္” လို႔ မသိမသာေရရြတ္မိသည္။

မၾကာခင္ သူမ ေမေမ အတြက္ ေဆးဖိုးအေၾကြးကို ျပန္ဆပ္နိုင္ေပေတာ့မည္။ သူမတို႔ အိမ္ေလး ဓနိမိုးနုိင္ေပေတာ့မည္ စသည့္ အေတြးလန္းလန္းမ်ားျဖင့္ သူမႏြမ္းနယ္ေနရသမွ်ကို ေျဖေဖ်ာက္နိုင္ခဲ့ေလသည္။

စိတ္ကိုျပန္စုစည္း၍ သူမအိပ္ရာနံေဘးရွိ ေဆးပုလင္းထဲမွ ေဆးတစ္ျပားကို ေရျဖင့္ေမွ်ာခ်လိုက္သည္။ ဤညအတြက္ သူမတာဝန္သည္ ဆံုးခန္းတိုင္ျခင္း ျဖစ္ျပီ။

x x x

ေဝဝါးေနေသာ ရႈခင္းမႈန္ပ်ပ်ေအာက္တြင္ ခမ္းေျခာက္ေသာမ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ သူမမ်က္ဝန္းမွ အေငြ႔ပ်ံသြားသည္။ ေတာအုပ္တေနရာရွိ ဤဒုကၡသည္စခန္းသို႔ သူမေရာက္လာသည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိျပီ။

သူမ မိခင္ေနအိမ္ရွိရာ ကရင္ရြာေလးသို႔ သူမအလုပ္ရွိရာျမိဳ႕မွ အလည္တေခါက္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ စစ္တပ္မွ ရွင္းလင္းေရးစစ္ဆင္မႈတစ္ရပ္ေၾကာင့္ စစ္ေျပးဘဝသုိ႔ တမုဟုတ္ခ်င္း ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။
စစ္ေျပးရာလမ္းတေလွ်ာက္ သူမမိခင္မွာ ငွက္ဖ်ားအျပင္းအထန္ ခံစားရသည္။ ေနာက္ဆံုး ဤစခန္းအေရာက္တြင္ မိခင္ဘုန္းဘုန္းလဲသည္။ ငါးလအၾကာတြင္ ရုတ္တရက္တိမ္းပါးခဲ့ရသည္။ အေနအစား ဆင္းရဲမႈထက္ ရွင္သန္မႈေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ရင္တြင္းေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအိပ္မက္မ်ားစြာအတြက္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရသည္။ ေလာကႀကီးရဲ႕ ပကတိျဖဴစင္ျခင္းေတြျပည့္ႏွက္ေနေသာ ေနရာေလးမွာ မလိုလားအပ္တဲ့ ျခေတာင္ပို႔ေတြကိုလည္း ေတြ႔ေနရသည္။ ဘာေတြလဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ရပ္တည္မႈတစ္ခုကို အားစိုက္ရွင္သန္ေနေစရန္ ႀကိဳးပမ္းရင္း မာယာေက်ာ့ကြင္းမ်ားစြာရဲ့ေအာက္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံတားခင္းေပးေနသည္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္။

ယခု သူမေရာက္ေနေသာ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ျမန္မာျပည္တြင္း စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေျမာက္မ်ားစြာ ေနထိုင္ၾကသည္။ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရုံး အကူအညီျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ားမွာ နိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးသို႔ သြားေရာက္ အေျခခ်ေနထိုင္ႏိုင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အဆင့္ဆင့္ ေမးျမန္းစစ္ေဆးမႈမ်ားကို ေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းနုိင္ပါမွ နုိင္ငံရပ္ျခားသို႔ သြားေရာက္အေျခခ်နိုင္ၾကသည္။
သူမသည္လည္း ထိုသို႔ေသာ ဒုကၡသည္မ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ေလသည္။ က်ီးလန္႔စာစားဘဝျဖင့္ လင္းလက္ေသာ ဘဝအစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႕ကို ဤရပ္ဝန္းတြင္ ျမွဳပ္ႏွံကုန္ဆံုး ေနေစရသည္ကို သူမႏွေျမာလွသည္။ သို႔ရာတြင္ မတတ္သာေသာ အေျခအေနတြင္သာ သည္းခံျခင္းျဖင့္ ေစာင့္စားေနရသည္။ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မရွိဘဲ ေရာက္ရွိနိုင္ေသာ တစ္လမ္းတည္းေသာ အခြင့္အေရးအျဖစ္ လူအမ်ားစုမွ မွတ္ယူထားေသာ ယင္းဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ ေရေပၚဆီ ကိုယ္က်ိဳးရွာ အခြင့္အေရးသမားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသးသည္။

တစ္ေန႔ သူမေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ေန႔ရက္တစ္ရက္သို႔ ဆိုက္ျမိဳက္စြာေရာက္ရွိလာေလသည္။ သူမအပါအဝင္ သူမနည္းတူ ဒုကၡသည္ အုပ္စုတစ္ခုအား နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံမွ ေခၚယူေရးအစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္မ်ားၾကား ညွပ္ပါေနေသာ ကိုယ္က်ိဳးရွာ လူတစ္စုလည္း ထိုအထဲတြင္ပါသည္။ သက္ဆိုင္ရာမွေခၚယူစစ္ေဆးမႈျပဳလုပ္မည့္ ေန႔ရက္တြင္ ထိုသူမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္အား သူမ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားသည္။

“ဟင္” ဟူေသာ အာေမဋိတ္ သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ လွ်ံက်သြားရေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသျခင္းမ်ားသည္ ထိုသူနွင့္အတူ ကပ္ျငိပါလာသည္။ ထိုသူ သည္ အျခားသူမဟုတ္။ သူမအလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာေနအိမ္မွ ထိုသူပင္။ သူသည္ အမ်ားနည္းတူပံုစံျဖင့္ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ထြက္ရန္ စီစဥ္ေနမႈမ်ားကို စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနသူျဖစ္သည္။

သူမ မ်က္လံုးအစံုကို ေျမသို႔စိုက္ခ်လိုက္ေသာအခါ ေတြ႔လိုက္ရသည္က ျခေတာင္ပို႔။ သူမေျခေထာက္ေအာက္တြင္ရွိေနေသာ ျခတခ်ိဳ႕ သူမ ေျခအား တြယ္ကပ္ေနၾကေလသည္။
သူမ စိတ္မ်ား ျပာေဝသြားသည္။ ရွက္ရြံ႕နာက်ည္းမႈႏွင့္အတူ ယင္းျခေတာင္ပို႔ကိုၾကည့္ေနရင္း ကမၻာႀကီးအား ျခေတာင္ပို႔ကဲ့သုိ႔ ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူမႏွင့္အတူ တျခားေသာလူသားအားလံုးကိုလည္း ျခေတာင္ပို႔အတြင္းမွ ျခအျဖစ္ ျမင္လာမိသည္။

သူမကိုယ္တိုင္က ျခတစ္ေကာင္ေလလား။ ျခေတာင္ပို႔က ကမၻာလား။ ကမၻာက ျခေတာင္ပို႔၏ ဝါးျမိဳျခင္းကို ခံေနရသည္လား။

ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖကိုစဥ္းစားရင္း မ်က္စိတစ္ဆံုးတြင္ အေပးအယူမ်ားစြာေအာက္ ဝမ္းလ်ားထုိးကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံတားခင္းသူမ်ားကို ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။

ညေနဥာဏ္

သံလြင္ အိပ္မက္ အင္တာနက္မဂၢဇင္း
အတြဲ၄၊ အမွတ္ ၁ (၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ)