ခပ္ေဝးေဝးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုန္းပင္တန္းနဲ႔ ဒီေရေတာေတြက ဟိုနားဒီနား အစုလိုက္ေပါ့… ေခတ္ကို ေက်ာခိုင္းထားရတဲ႔ ဒီေဒသေလးကို ကၽြန္မ ေျခခ်ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကတည္းက အေျခအေနအားလံုးကို လက္သင့္ခံမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ေလးနဲ႔ပါ။ ေခတ္မီတဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုက ေသြးသားအျဖစ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာမို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ေခတ္မီအသံုးအေဆာင္ေတြကို သိပ္ခံုမင္ႏွစ္သက္သူ တစ္ေယာက္။ အထူးသျဖင့္ အခုလို ပင္လယ္ကမ္းေျခ ရြာငယ္တခုမွာ သူတို႔ဓေလ့အတိုင္း ေနထို္င္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သိပ္ကိုခက္ခဲမယ့္သူအျဖစ္ အမ်ားအျမင္မွာ ထင္ျမင္ယူဆခံရမယ့္သူျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မ၊ ဒီေဒသကို တြဲဖက္မူလတန္းေက်ာင္းဆရာမေလးအျဖစ္ ေျခခ်မိေစဖို႔ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတဲ႔ေဒသေတြက ကေလးသူငယ္ေတြကို ပညာဒါနေပးခ်င္တဲ႔ စိတ္ထားေလးေၾကာင့္ပါ။
သိပၸံဘြဲ႕တစ္ခုရအၿပီး ကၽြန္မဝါသနာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိရင္းက ဒီရြာေလးကိုေရာက္လာခဲ႔တာ အခုဆို သံုးႏွစ္စြန္းေနၿပီ။ တံငါရြာျဖစ္တဲ႔ ဒီရြာေလးမွာ အိမ္ေျခတစ္ရာ ရွိပါတယ္။ ေဘးနားမွာလဲ ရြာငယ္ေတြရွိတာမို႔ အဲဒီရြာငယ္ေတြက ကေလးငယ္ေတြပါ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းေလးမွာ ပညာသင္ယူေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာအင္အား နည္းပါးလြန္းတဲ႔အထဲ တာဝန္က်ဆရာမသံုးေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က လံုးဝမလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္မနဲ႔အျခား ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ကသာ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ လွည့္ပတ္တာဝန္ယူ သင္ၾကားေပးေနရတာေလ။ ကေလးေတြကလဲ အမ်ားႀကီးေတာ့ မရွိပါဘူး။ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွ ကေလးအေရအတြက္ ငါးဆယ္ပဲရွိတာပါ။
ဆင္းရဲလွတဲ႔ဘဝေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားရတာမို႔ ဒီရြာမွာရွိတဲ႔ ကေလးသူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မိရိုးဖလာေရလုပ္ငန္းကိုသာ မိဘေတြနဲ႔အတူ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ၾကတာမို႔ ေက်ာင္းေနရြယ္မွာ ေက်ာင္းေနၾကတဲ႔ ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ငါးဖမ္းသူမိဘေတြရဲ႕ရင္ေသြးငယ္ေတြဟာ ပိုၿပီး သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ လယ္မပိုင္ ေလွမပိုင္သူေတြမွာေတာ့ ေလွငွားထိုး၊ ပိုက္ငွားဖမ္း၊ လယ္ငွားလုပ္နဲ႔မို႕ အေတာ္ေလးႏံုခ်ာလွပါတယ္။ ကေလးေတြမွာ ပညာသင္ခ်င္ရက္နဲ႔ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တာမို႔ ရြာဦးေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးကိုသာ အားထားၾကရတာပါ။ ဒါေတာင္ အခ်ိန္မွန္အတန္းတက္ႏိုင္တဲ႔ ကေလးက အရွားသား။ မိဘကို ကူေနရတဲ႔အခ်ိန္ထဲမွာ သူတို႔ဘဝကို စေတးထားရသူေတြက မ်ားပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းကို ပညာဒါနအျဖစ္ သြားေရာက္သင္ၾကားေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြအားလံုးနဲ႔ တစ္ရြာလံုးလိုလို ကၽြန္မကိုခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းဆရာမဘဝမွာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္တာက သူတို႔ေလးေတြကို စာသင္တဲ႔အခါ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြနဲ႔ သူတို႔ စိတ္ဝင္စား ေပ်ာ္ရႊင္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေပးခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းအတြက္ အထက္ကခ်ထားေပးတဲ႔ ေငြေၾကးကအဲဒီစိတ္ကူးကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြကို ကၽြန္မက ဗဟုသုတရေအာင္ အိတ္စိုက္သံုးသင္ၾကားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးေနရပါတယ္။ ဥပမာ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္ေဝါဟာရတစ္ခု ပန္းသီးဆိုပါေတာ့။ ပန္းသီးကိုျမင္ဖူးေအာင္ ပန္းသီးပံုေလးကိုဆြဲတတ္ေအာင္ သင္ျပေပးခ်င္တာပါ။ ကေလးအမ်ားနဲ႔ သင္ၾကားရတဲ႔အခါ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သင္ယူႏိုင္စြမ္းေတြ မတူညီတာမို႔ သူတို႔စိတ္ေလးေတြ အနာတရမျဖစ္ဘဲ သင္ၾကားမႈကို လက္ခံမွတ္သားေပ်ာ္ဝင္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရမွာ ကၽြန္မတို႔ဆရာေတြရဲ့ တာဝန္ပဲေလ။ ကေလးေတြကို ရုိက္ႏွက္သင္ၾကားတာ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ လံုးဝမကိုက္ညီပါဘူး။
သူတို႔ေတြရဲ့စိတ္အာဟာရကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွ ကိုယ္သင္ၾကားျပသတာကို နာယူမွတ္သားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္လာမွာပါ။ ကၽြန္မက ရန္ကုန္ကအိမ္ကိုျပန္တိုင္း သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ေရာင္စံုခဲတံနဲ႔ ပံုဆြဲစာအုပ္ေလးေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ၊ ကာတြန္းစာေစာင္ေတြ၊ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးေတြ၊ ကစားစရာေလးေတြ ႏိုင္သေလာက္ သယ္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားျပသတဲ႔အခါ သူတို႔ေလးေတြကို ဘာသာရပ္အလိုက္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္လိုအသံုးတည့္တယ္ဆိုတာက အစ၊ သူတို႔လက္လွမ္းမမီတဲ႔ အရပ္ေဒသေတြရဲ့ လူေနမႈပံုစံေတြအဆံုး ကၽြန္မတတ္သမွ် ေဝမွ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြမွာ အေရာင္တလက္လက္နဲ႔ေပါ့။
ကၽြန္မသင္ၾကားလိုက္တဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြအေပၚ တပည့္ျဖစ္တဲ႔ သူတို႕ေလးေတြ အသိရွိရွိတတ္ေျမာက္ဖို႔ကိုပဲ ဦးတည္ထားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ့အေဝးက ေငြေၾကးမျပည့္စံုတဲ႔ ဒီရြာေလးရဲ့ ရင္ေသြးငယ္ေတြအေပၚ ကၽြန္မေစတနာကို အတိုင္းအဆမဲ႔ ထားရွိခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ဆရာမေတြရဲ႕ဘဝဟာ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္နဲ႔ တိုင္းဆလိုက္ရင္ ဘာအဆင့္မွမရွိတာ အမွန္ပါပဲ။
ဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝအာမခံခ်က္ေတြ၊ ဆရာတစ္ေယာက္မွာရွိသင့္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြအတြက္ အေထာက္အပံ့ေတြ၊ သင္ၾကားမႈအပိုင္းမွာ ကေလးေတြအတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစမယ့္ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ ဒါေတြ အားလံုးခ်ိဳ႕တဲ႔လွပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဆရာ၊ဆရာမ လုပ္တဲ႔သူေတြ အားလံုးရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱ၊ ဆရာ့ဂုဏ္ကို ေငြေၾကးမျပည့္စံုျခင္းဆိုတဲ႔ အခက္အခဲတစ္ခုက လႊမ္းမိုးဖ်က္ဆီးထားတာပါ။ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့ ဝင္ေငြ(လစာ)ဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ေတာင္ မျပည့္စံုပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြအမ်ားစုမွာ တာဝန္က်ခ်င္တာ ၿမိဳ႕ႀကီးကနာမည္ႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ က်ဴရွင္ျပလို႔အဆင္ေျပမယ့္ေနရာေတြ၊ ကိုယ့္အိမ္နဲ႔နီးတဲ႔ ေက်ာင္းေတြမွာပဲ တာဝန္က်ခ်င္ၾကတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရး ျပႆနာေၾကာင့္ပါ။ အခြင့္အလမ္းနည္းပါးလြန္းတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဝန္ထမ္းဆိုတဲ႔အမည္နာမကို ပိုင္ဆိုင္သူတိုင္းဟာ ေငြေၾကးမျပည့္စံုမႈကို ခါးစည္းခံရပါတယ္။ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ႔ ဒီအေၾကာင္းတရားရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ သိကၡာတရားကို ေျပာင္တင္းတင္းေရာင္းစား၊ ျခစားမႈေတြဟာ ဖက္ရွင္တစ္ခုအလား ဝန္ထမ္းေလာကမွာ ေနရာယူလာတာ ၾကာပါၿပီ။ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝလံုၿခံဳမႈေတြဟာလဲ ဘာမွ်မရွိပါဘူး။ ပင္စင္ရသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ယေန႔ စီးပြားေရးအေျခအေနနဲ႔ ႏိႈင္းစာရင္ နည္းပါးလွတဲ႔ ပင္စင္လစာေငြအျပင္ အျခားဘာအာမခံခ်က္မွ၊ ဘာခံစားခြင့္မွ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေသခက္၊ အေနခက္တဲ႔ဘဝအျဖစ္ တင္စားလို႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေနခက္ေလာက္ေအာင္ ေငြေၾကးကမျပည့္စံု၊ မျပည့္စံုျခင္းကိုလြန္ေျမာက္ေအာင္ ျခစားမႈေတြ၊ အက်င့္ပ်က္မႈေတြနဲ႔ ေနရေတာ့ ေသတဲ႔အခါ ဘယ္ဘံုဘဝမွာ စံျမန္းရမလဲဆုိတာေတြးရင္း ေၾကာက္လာမိတဲ႔အတြက္ပါ။
ဒီလိုအေျခေနေတြနဲ႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေစတနာကို အသျပာနဲ႔ ေရာင္းစားေနၾကသူေတြထဲက တစ္ေယာက္မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ကယ္တင္ထားတဲ႔ အေျခေနေလးကေတာ့ ျပည့္စံုတဲ႔အသိုင္းအဝိုင္းကေပါက္ဖြားလာတဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေငြေရးေၾကးေရးကို သိပ္ပူပင္စရာမလိုတဲ႔အတြက္ ဝါသနာကို စိတ္ေရာ၊ကိုယ္ပါ ႏွစ္ၿပီး ဖန္တီးႏိုင္တာပါ။
ဒီရြာေလးမွာ ငါးဖမ္းသူ၊ ငါးအဝယ္ဒိုင္၊ လယ္လုပ္သူေတြနဲ႔ စည္ကားလွတယ္ေလ။ ကၽြန္မရဲ့တပည့္ေလးေတြနဲ႔ သူတို႔မိဘေတြရဲ့ေစတနာေတြက သိပ္လွလြန္းပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူတို႔ဟင္းစားေတြထဲက တစ္ေန႔တစ္ခြက္ေတာ့ လာပို႔ၾကတာပါ။ အစားအေသာက္အတြက္ သူတို႔ကပဲ တာဝန္ယူေပးတာ။ ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းတဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ သူတို႕စိတ္ထားေလးေတြကို ကၽြန္မ ခင္တြယ္ေနမိတာနဲ႔ပဲ အခုဆို သံုးႏွစ္ထဲဝင္လာတဲ႔အထိ ဘယ္ကိုမွ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္မတင္ဘဲ ေနေနတာပါ။ မိသားစုေတြလို တစ္ရြာလံုးနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေန႔မွာ…
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔ရြာကေလးက ပံုမွန္အတိုင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားပဲ... မိုးက တျဖည္းျဖည္း သည္းလာတယ္။ မေန႔ကတည္းက မိုးေမွာင္ေနတာမို႕ စိတ္ထဲကလဲ မသိုးမသန္႔ေပါ့. ကၽြန္မက မိုးကို ေၾကာက္တယ္။ မိုးခ်ဳန္းသံဆို ပိုေၾကာက္တယ္။ မနက္က ကေလးမိဘတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မကို “မုန္တိုင္းရွိလား မသိဘူး ဆရာမေရ႕…… ေယာက္်ားကေတာ့ ငါးဖမ္းထြက္သြားေလရဲ့…..တတ္ႏိုင္ဘူးေလ လက္လႈပ္မွပါးစပ္လႈပ္ရတဲ႔ဘဝမွာ မုန္တိုင္းလဲ မေရွာင္အားပါဘူး ဆရာမရယ္……ကၽြန္မေတာ့ လယ္ထဲ သြားလိုက္အံုးမယ္။ ေက်ာင္းအပ္ဖို႕အတြက္ လံုးပန္းလိုက္အံုးမယ္ ဆရာမရယ္” လို႔ ဆိုေလရဲ႕….။ သူတို႔ မိသားစုက သူရင္းငွားေတြ။ လက္လုပ္လက္စား။
သူမထြက္သြားေတာ့ သူမေက်ာျပင္ကို တခ်က္ေငးၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ အေတြးေတြက ပံုေဖာ္ရေတာ္ေတာ္ခက္မယ္။ အဲဒါ သူမကို ေနာက္ဆံုးေတြ႕လိုက္ရျခင္းလို႔ ကၽြန္မေတြးမိခဲ႔မယ္ဆိုရင္ အေတြးေတြ ပံုေဖာ္လို႔ လြယ္သြားမွာပါ။ မိုးေအးေအးနဲ႔ အိပ္ယာထဲေကြးေနတုန္း ေန႔လည္ေလာက္မွာ ေလျပင္းေတြ တိုက္လာတယ္။ မိုးေတြ ျပင္းလာတယ္။ လႈိင္းေတြ ႀကီးလာတယ္။ လူေတြလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲေပါ့။ ကၽြန္မကို ကေလးမိဘတစ္ေယာက္က “ဆရာမေရ…… မုန္တိုင္း ဝင္ေနၿပီဗ်၊ ဒီမွာေနလို႔မျဖစ္ဘူး ရြာဦးေက်ာင္းမွာ သြားခိုေနမွ ျဖစ္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ႔….လာ ဆရာမလာ” ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူတို႔နဲ႔အတူ ဒေရာေသာပါး ပါသြားေတာ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လူေတြျပည့္ေနၿပီ။ အိမ္ေတြလဲ ေရစီးထဲ ပါသြားတယ္။ လူေတြ၊ တိရိစ ၦာန္ေတြ…….အရာအားလံုး ေပ၂၀ေလာက္ျမင့္တဲ႔ လႈိင္းရဲ့ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ယူပါကယ္ပါ တစာစာေအာ္တဲ႔ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္မလဲ ဆြဲမိဆြဲရာကို တင္းတင္းဆုပ္ထားရင္း ဘုရားကိုအာရုံျပဳေနရေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့အျပည့္ေပါ့.။ တေအာင့္ၾကာလို႔ လႈိင္းလုံးေမွာင္ေမွာင္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္မအာရုံေတြ ေနရာတစ္ခုကို လြင့္သြားေလရဲ႕…….။
သတိရေတာ့ ကၽြန္မကို လူတစ္စုက ကယ္ထားတယ္။ ေဘးမွာလဲ ဘဝတူေတြ စုေနတယ္။ သတိရလာၿပီလားတဲ႔။ ကၽြန္မေဘးက လူေတြက ကၽြန္မတို႕ရြာက မဟုတ္ဘူး။ အို……ဒါဆို၊ ကၽြန္မ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။ ဆြ႔ံနစ္ေနတဲ႔ရင္ကို ဘယ္သူက ေျဖသိမ့္ေပးႏိုင္မလဲ။ အင္အားေတြ ခ်ည့္နဲ႕ေနတုန္းမို႕ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ရင္း နာက်င္စြာ ေတြးေနမိတယ္။ဘဝကို ဒုကၡေတြခါးစည္းခံရင္း ရိုးသားစြာ ျဖတ္သန္းေနသူေတြ၊ စားဝတ္ေနေရး အခက္ခဲေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ေနတဲ႔ အျပစ္ကင္းကင္း ကေလးငယ္ေတြ၊ မိရုိးဖလာလုပ္ငန္းနဲ႔ မိမိတို႔ရြာေလးကို သစၥာရွိရွိ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနေစသူေတြ…..သံယံဇာတအရင္းအျမစ္ေတြ အားလံုးအားလံုး အတၱရဲ့ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကို ခံစားလိုက္ရၿပီ။ ကၽြန္မမ်က္ရည္ပူေတြ စီးလာရင္း အာေတြေျခာက္လာရင္းနဲ႔ အေတြးထဲျဖတ္ခနဲဝင္လာတဲ႔ တပည့္ေလးေတြရဲ့မ်က္ႏွာ၊ ရိုးသားလွတဲ႔ သူတို႕မိဘေတြ……..အခုေတာ့ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ႔ၿပီ။
မုန္တိုင္းဆိုတာ ငလ်င္လိုမဟုတ္ဘူး။ ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္။ ဒီလိုခန္႔မွန္းလို႔ရတဲ႔မုန္တိုင္းကို လြတ္ကင္းေအာင္ ဘာလို႕မေရွာင္ႏိုင္ခဲ႔ၾကတာလဲ။ အသက္အိုးအိမ္ေတြပ်က္စီး၊ ဘဝေတြပ်က္၊ အေျခအေနမဲ႔ေတြျဖစ္သြားတဲ႔အခါမွာေကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးမႈတစံုတရာက အစားထိုးေပးႏိုင္မယ္တဲ႔လား။ အခုေတာ့…….
ေတြးရင္း မြန္းက်ပ္လာတာမို႔ ေဘးကိုေငးလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေျခာက္စမ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႔ ဟိုဒီၾကည့္ေနရွာတဲ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ထမင္းခဲတစ္တုံး၊ သူ႔ကိုယ္မွာ အကီ်ၤမပါဘူး။ ေဘာင္းဘီတိုေလးကလဲ ရႊ႕ံေတြေပက်ံလို႕။ ကၽြန္မနဲ႔ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုေတာ့ ငိုမဲ႔မဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ အို….ကၽြန္မဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ျခားသြားတယ္။ ဒီလိုကေလးငယ္ေတြ မုန္တိုင္းအၿပီး မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ ကၽြန္မဆက္ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။
တကိုယ္လံုးလည္း နာက်င္ေနတယ။္ အစာေရစာျပတ္လပ္ျခင္းဒဏ္ကို ခါးစည္းခံရင္း ကၽြန္မအိမ္နဲ႔အဆက္သြယ္ရမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနရတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေမာင္ေလးကေျပာတယ္။ “မမရာ….သားသူငယ္ခ်င္း ဘန္ေကာက္ကေကာင္က ဒီမုန္တိုင္းမတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက အင္တာနက္မွာ ေတြ႕ေတာ့ေျပာတယ္။ မုန္တိုင္းဝင္လိမ့္မယ္တဲ႔။ အားေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္လို႔။ သားက သိပ္ဂရုမထားမိဘူး။ တကယ္အားျပင္းတဲ႔ မုန္တိုင္းဆို မိုးေလဝသက ေသခ်ာ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ျပန္မွာေပါ့လို႔ ေတြးမိတာကိုး။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ မုန္တိုင္းဝင္ေတာ့မယ္ဆို ေဘးလြတ္ရာကိုတိမ္းေရွာင္ၾကဖို႔ ႏႈိးေဆာ္တယ္။ ေဘးလြတ္တဲ႔ေဒသကို ပို႔ေပးတယ္ေလ။ ဒါေတြမလုပ္ေတာ့ သားက ေအးေဆးပဲ ထင္တာေပါ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မမကံေကာင္းလို႔။ ေနာက္ဆို သားတို႔ မိုးေလဝသနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ႏိုင္ငံတကာသတင္းဌာနေတြကလႊင့္တဲ႔ မိုးေလဝသသတင္းေတြကို နားစြင့္ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ မမတို႕ရြာလိုေနရာမ်ိဳးကိုေတာ့ အဲဒီလိုသတင္းရရင္ ျဖန္႕ေဝေပးဖို႔က် သားတို႔ ဘယ္လုပ္ႏိုင္မလဲေနာ္…” လို႔ေျပာရင္း သူ႕မ်က္ေမွာင္ကို က်ံဳ႕ထားၿပီး တခုခု မေက်လည္ဟန္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔……..။
ကၽြန္မမွာေတာ့ ဘာမွေဆြးေႏြးခ်င္စိတ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္ေတြမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေန႔ရဲ႕အျဖစ္ဆိုးေအာက္က ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္ျပင္းေနတယ္ေလ။ ေမာင္ေလးေျပာတဲ႔ မုန္တိုင္းေနာက္ကြယ္က အတၱမုန္တိုင္းအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ႔ စေတးလိုက္ရတဲ႔ ဘဝေတြ အမ်ားႀကီးရွိဆဲဆိုတာကို ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။
အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးခင္မွာသာ အႏၱရာယ္စက္ကြင္းေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေစတနာေကာဝါသနာေကာအရင္းခံၿပီး ကယ္တင္ခ်င္တဲ႔သူေတြေပၚလာခဲ႔ရင္……. ဝန္ထမ္းေတြအားလံုးလဲ သူတို႕ဘဝအေမာေတြေအာက္က ရုန္းထြက္ၿပီး တာဝန္ေတြကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ထမ္းေဆာင္လာႏိုင္ခဲ႔ရင္.. ေဒသေနရာတိုင္းမွာ တေျပးညီတိုးတက္မႈေတြ မွန္ကန္စြာရလာခဲ႔ရင္…..လူတိုင္း ပရဟိတစိတ္ေတြ ပြင့္လင္းလာခဲ႔ရင္…အခုလို စေတးခံရတဲ႔ အျဖစ္ဆိုးေတြေအာက္မွာ ေပးဆပ္လိုက္ရသူေတြ ရွိလာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးရင္း ေဝဝါးေနတဲ႔ျမင္ကြင္းကို အာရုံစိုက္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္မည္းေတြက အျပည့္ေနရာယူထားေသးတာမို႕ မ်က္ဝန္းအစံုကို တင္းတင္းမွိတ္လိုက္မိတယ္…….။ ။
(နာဂစ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရအျဖစ္ ရင္ႏွင့္ရင္း၍ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္)
ညေနဥာဏ္
သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္မဂၢဇင္း
အတြဲ၃၊ အမွတ္၃ (ဇူလိုင္လ ၂၀၀၉ခုႏွစ္)
(၅)ႏွစ္ျပည့္အထူးထုတ္
