တစ္ခ်ိန္က မိုး..
ကၽြန္မ သိတတ္စ အ႐ြယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိုးကို အရမ္းခ်စ္တယ္... ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ လုိက္တုန္း မည္းေမွာင္တဲ့ တိမ္လိပ္ေတြ ဟိုတစ ဒီတစကေန စုစုၿပီး အုံခဲလာၿပီဆိုရင္... ေနလံုးေပ်ာက္ၿပီး မိုးႀကိဳးေတြပစ္ လွ်ပ္စီးေတြလက္လာၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မရင္ထဲ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားတတ္ေပမယ့္ မိုးစက္ေလးေတြ တေဖာက္ေဖာက္က်လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မက အိမ္တံစက္ၿမိတ္ကေန မိုးေရေတြ ေျမျပင္ေလးေပၚ ခုန္ေပါက္က်လာတာကို အိမ္ေ႐ွ႕ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားေလးေမွာက္ ေမးေလးေထာက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေန တတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ ေမေမမသိေအာင္ အိမ္တံစက္ၿမိတ္က က်လာတတ္တဲ့ မိုးေရေတြကို အိမ္ေ႐ွ႕ျပတင္းေပါက္ကေန လက္ဖဝါးေလးျဖန္႔ကာ မိုးေရခံတတ္တဲ့ အက်င့္ကလည္း ႐ွိတတ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ မိုးကာေလးဝတ္ ထီးကေလးေဆာင္းၿပီး မိုးတြင္းမ်ား ေက်ာင္းသြားရ ခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းပါ့မလဲ... လမ္းမွာေတြ႕သမွ်ေရအိုင္ေတြထဲကေရေတြကို မိုးစီးလည္႐ွည္ ဖိနပ္ေလးထဲ ေျခေထာက္ကေလးေတြကို ေစာင္းၿပီး ခပ္ခပ္ထည့္တတ္တာ။ ေရေတြအျပည့္နဲ႔ မိုးစီးေရာ္ဘာ ဖိနပ္ေလးကို မႏိုင့္တႏိုင္စီးရင္း ေျပးရတဲ့အရသာကိုလည္း အရမ္းႏွစ္သက္တာေလ။
တစ္ခါက မိုး...
ကၽြန္မရင္ထဲ အမွတ္ရစရာေတြ မ်ားလာတဲ့ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္က မိုးေန႔မ်ားစြာကိုလည္း အမွတ္တရပါပဲ... ေက်ာက္ခဲၾကမ္းေတြခင္းထားတဲ့ အာ႐ွလမ္းမႀကီးျဖစ္မလာေသးတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ျပင္က လမ္းမႀကီးရဲ႕ေဘးမွာ႐ွိတဲ့အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တုန္းကေပါ့...ကၽြန္မေလ... ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လိုင္းကားမရတတ္တဲ့ေန႔ေတြမွာမိုးသည္းသည္းထဲ ႏွစ္ဆင့္ခ်ိဳးခိုတံဆိပ္ထီးမည္းေလးအားကိုးနဲ႔အိမ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ.... ေက်ာက္ခဲၾကမ္းခင္းထားတဲ့ စိုစြတ္စြတ္လမ္းမႀကီးေဘးက ေရအိုင္ၾကည္ၾကည္ေတြထဲ ေျခလွမ္းေတြခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနင္းရင္း ေက်ာင္းလႊတ္လို႔ ေျပးထြက္လာၾကတဲ့
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအားလံုးထက္ ကၽြန္မက ေ႐ွ႕ပိုေရာက္ေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္တတ္ခဲ့တဲ့ေန ႔ေတြ... တခါတခါ မနက္ေစာေစာထမိတဲ့အႀကိမ္ေတြနဲ႔ တိုးလို႔ လိုင္းကားနဲ႔ေက်ာင္းသြားခြင့္ႀကံဳတဲ့အခါ မနက္ေစာေစာ လိုင္းကားေပၚမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္ က အတူတူ ကားစီးျဖစ္ၾကၿမဲ... သူနဲ႔ကၽြန္မက ေက်ာင္းမွာ အတန္းလည္းအတူတူ... အတန္းထဲမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အသင္းေလးသင္းဖြဲ႕ထားတဲ့အထဲက အဝါအသင္းထဲမွာလည္းအတူတူျဖစ္ခဲ့တာ... အဝါအသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ သူက ကၽြန္မကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ တခါမွ အမိန္႔မေပးခဲ့ဖူးတာ... အထက္တန္းေက်ာင္းေျပာင္းေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေဖေဖအလုပ္ကေပးတဲ့ ေက်ာင္းကားကို သူက ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ တစ္ႏွစ္ေလာက္ လိုက္စီးခဲ့တာေတြကို တစ္ခါက မိုးနဲ႔အတူ အမွတ္ရဆဲပါ.... ကၽြန္မေလ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကားေပၚမွာ မိုးသည္းသည္းကိုေငးရင္း တစံုတရာကို ဥေပကၡာျပဳခဲ့ရတာ ကိုလည္း ေတြးမိတိုင္း ေက်နပ္ဝမ္းသာေနတုန္းပဲ....
အတိတ္ကမိုး....
ဆယ္စုႏွစ္ေတြေက်ာ္ျဖတ္လာတိုင္း မိုးသည္းသည္းေတြက်လာတိုင္း ကၽြန္မ အတိတ္ကို သမင္လည္ျပန္ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ပါဘဲ တခါတခါ မိုးေအးေအးထဲမွာ ျဖတ္သန္းမိျပန္တာပါပဲ... အဲဒီစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းကေပါ့... တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝျဖတ္သန္းခဲ့တုန္း ကန္႔ေကာ္တန္းက လမ္းသြယ္ေလးေပၚမွာ ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာတူ အတန္းတူ အက္တမ္တူတဲ့ ေဘာ္ဒါတစုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဘဝေတြကို ညီမွ်ျခင္းေတြခ်... သီအိုရီေတြထုတ္ၾကနဲ႔ တေယာက္က သံုညလို႔ထြက္မယ္ဆိုတဲ့အေျဖကို ကိုယ္က တစ္ထြက္တယ္ဆိုၿပီး တြက္ၾက ျငင္းၾကခုံၾကနဲ႔.... မိုးသည္းသည္းၾကားမွာပါပဲ...
ေက်ာင္းကားေပၚမွာ မိုးေရစိုစိုေတြၾကားထဲ စာအုပ္ကိုယ္စီထုတ္ၿပီး ေတာင္ေျမာက္မွတ္ရင္း စာေမးပြဲေတြနဲ႔ နပန္းလုံးခဲ့တာေတြ... မိုးသည္းသည္းေတြၾကားမွာပဲ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး စက္စဲသြားခဲ့ၾကတာေတြ.... ကံ့ေကာ္ပန္းေတြေဝလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးစိုစိုၾကားထဲ ငယ္ႏိုင္ ေဘာ္ဒါတေယာက္က ခါးေတာင္းကို ေျမွာင္ေအာင္က်ိဳက္ၿပီး ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကို အစြမ္းကုန္ခူးေပးခဲ့တာေတြ... အားလံုးက သေဘာတက် အားက်ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္စုနဲ႔ အတူ မိုးသည္းသည္းၾကားက အေပ်ာ္စြက္တဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝေတြ... ဒါေတြအားလံုးဟာ အတိတ္က မိုးသည္းသည္းၾကားမွာ လႈပ္႐ွားခဲ့ၾကတဲ့ ပံုရိပ္ေတြမို႔ ကၽြန္မရင္ထဲ ေတြးျဖစ္တိုင္း ျဖဴစင္စြာ ၾကည္ႏူးမိျပန္တာပါပဲ...
ဒီေန႔မိုး....
မိုးဆိုတာ ကၽြန္မေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာရာ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ လွလွပပေနရာယူထားတဲ့ ရာသီ.... အခုေတာ့ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ကၽြန္မ တခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ အတိတ္မွာမ႐ွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဝသစ္တစ္ခုမွာ ခ်စ္ခြန္းေတြဖြဲ႕သီရင္း ကံဇာတ္ဆရာက အလွည့္ခ်လာတဲ့ ဇာတ္႐ုပ္တခုမွာ လွလွပပကရင္း မိုးကလည္း ကၽြန္မဘဝထဲမွာ အရင္နည္းတူ က်ီစယ္ရင္းေပါ့.... ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔လို ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး ရာသီေလးမွာ မိုးဟာ ကၽြန္မထင္မွတ္မထားတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ထစ္ခ်ဳန္း႐ြာလိုက္ေလရဲ႕... မိုးနဲ႔အတူ လွ်စ္စီးျပက္သံေတြကလည္း မိုးကို အေထာက္ပံ့ေပးထားတဲ့ ေနာက္ခံဂီတအလားပါပဲ... မိုးကိုခ်စ္တဲ့ မိုးကိုေမွ်ာ္ေနရွာတဲ့ တြင္းေအာင္းဖားေလးေတြရဲ႕အသံဟာလည္း ဟိုက သည္က စီစီညံလာတာမို႔ ကၽြန္မ သူတို႔နဲ႔အတူ မိုးကို ထပ္ေမွ်ာ္မိျပန္ပါတယ္....
မိုးဟာ ညေနေစာင္းမွာ ႐ုတ္တရက္အလည္လာၿပီး ေနအဝင္ ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ မေျပာမဆို ႏႈတ္ဆက္သံမေပးပါဘဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားျပန္ပါတယ္.... ကၽြန္မထက္ မိုးကို ေတာင့္တေနတဲ့ ကၽြန္မအိမ္နားက ဖားကေလးတေကာင္ဟာ မိုးထြက္ခြာသြားတဲ့တခဏမွာပဲ သူအသံစာစာ နဲ႔ မိုးကိုျပန္လာဖို႔ ေအာ္ေနေတာ့တာ.... တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညဥ့္နက္လာေတာ့ ဖားကေလးရဲ႕ေအာ္သံဟာ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့သလို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေအာ္ရင္း တစတစ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့တယ္....
မိုး... မိုး...
မိုးရယ္... မင္းကို တို႔အားလံုးက အခ်ိန္မွန္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္... မင္းရဲ႕ ေမတၱာေရစင္နဲ႔ တို႔အားလံုး အသက္ေတြ႐ွင္သန္ေနရတာမို႔ မင္းအခ်ိန္မွန္လာ... အခ်ိန္မွန္႐ြာမွ တို႔ေတြအားလံုးေပ်ာ္ႏိုင္မွာ... လို႔ ကၽြန္မရင္ထဲ မိုးကို တိတ္တိတ္ကေလး တုိင္တည္မိေနရဲ႕...
ဒါေပမယ့္ေလ... ကၽြန္မတိုင္တည္သံကို မိုးက ဂ႐ုမထားတာေလလား... မိုးကပဲ သူ႔ကို မေလးမစားလုပ္ၾကတဲ့၊ ကမၻာေပၚက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိခိုက္ပ်က္စီးေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အားထုတ္ေနၾကတဲ့၊ ဝိသမေလာဘစီးပြားေရးသမားေတြျဖစ္တဲ့ လူသားေတြကိုပဲ သစၥာပ်က္ၿပီလားမသိ... အခ်ိန္မတန္ဘဲ ႐ြာၿပီး အခုေတာ့ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ဆိုတဲ့ ရာသီစက္ဝန္းေတာင္ အခ်ိန္မမွန္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ ကၽြန္မေတြးရင္း....
ေၾသာ္... အိမ္ေ႐ွ႕က ပန္းပင္ေတြေတာင္ အဝါေရာင္သန္းေနၿပီလားရယ္လို႔ သက္ျပင္းေမာခ်ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုသာ ခပ္ဆဆေလးေငးေနမိပါတယ္....
(မိုး႐ြာတဲ့ မတ္လ ၁၀ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္ အမွတ္တရ)
No comments:
Post a Comment