သူငယ္ခ်င္း...
မင္းရင္ထဲဘယ္လိုရွိမလဲ?
ငါမသိခ်င္ပါဘူး..
ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ
တရံတခါ
တိုက္ဆိုင္မႈေတြၾကား
ဗ်ာပါဒမ်ားစြာနဲ႕
ျဖဴစင္မႈကို
ဆက္ၿပီးအေရာင္ဆိုးမယ္ဆိုရင္
ဗန္ဂိုးရဲ့ ေနၾကာေတြလို
လွပစြာေရးျခယ္လိုက္...
ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း
မင္းရင္ထဲကအမုန္းတရားကို
ေအ့ဒ္စ္ေရာဂါဗိုင္းရပ္စ္လိုပဲ
ဆက္အျမစ္တြယ္ေစလိုက္....
တခုေတာ့ရွိတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ...
မင္းေရြးခ်ယ္တဲ့အေျပာင္းအလဲက
ခိုင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း
မင္း...
ရလာဒ္ေတြရင္ဆိုင္ခံစားရခ်ိန္မွာ...
အနားမွာ...
ငါလည္း ရွိမေနပါဘူး..
ထို႕အတူ မင္းခ်စ္သူလည္း
မင္းအေဝးမွာ...
ခံစားမႈေတြထပ္တူက်ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္
မင္းခံစားရသေလာက္
ျပင္းထန္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး...
သူငယ္ခ်င္းေရ...
ငါ့ရဲ့ ဗ်ာပါဒတခုဟာ
မင္းဘဝထဲကို
သံမႈိတေခ်ာင္းအျဖစ္
စိုက္ဝင္သြားခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း
ငါႏႈတ္ယူေပးဖို႕
မႀကိဳးစားေတာ့ပါဘူး...
ဒီအတိုင္းပဲငါ
ငါ့ခရီးကိုဆက္ေလွ်ာက္ရင္း
မင္း အက္ရွင္ကို
လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ေတာ့မယ္...
အေဝးတေနရာဆီမွာ
အတၱအေတြးေတြ
တူေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့
အဲဒီအတၱထဲမွာ
ငါၾကာၾကာေပ်ာ္ေမြ႕လိမ့္မယ္မထင္ဘူး
သူငယ္ခ်င္းေရ...
ပန္းလား လိပ္ျပာလား ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လား
ငါ မေဝခြဲခ်င္ေပမယ့္
မင္းကေတာ့ ငါ့ကို
ခြဲေဝေပးခဲ့တယ္...
သတ္မွတ္ခ်က္တခုနဲ႕
ငါ့ကို
နာမ္စားမ်ားစြာ
မင္း သံုးခဲ့တယ္...
ထားပါေလ ....
သူငယ္ခ်င္း
မင္းရဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္မွာ
ငါဟာ
ေဘာက္ဖတ္ပိုးတေကာင္ဆိုရင္လည္း
ခပ္စိမ္းစိမ္းေဘာက္ဖတ္ပဲ
ျဖစ္လိမ့္မယ္ေလ...
ရွိေစေတာ့ေပါ့...
ဒါေပမယ့္
အသက္ရွဴသံေတြၾကားထဲမွာ
ငါတို႕နင္းတဲ့ေျမႀကီးေတြကို
အားနာဖို႕လိုတယ္လို႕
ငါမင္းကို
တရားခ်ပါရေစလား...
သူငယ္ခ်င္းေရ...
မင္းနဲ႕ငါ
Decadeတခုေလာက္ကြာေပမယ့္
မင္းဟာ ငါ့အတြက္
ကေလးတေယာက္အလား...
ငါဟာ မင္းအတြက္
လူအိုတေယာက္အလားလား?
မင္းအတြက္
ငါ့မွတ္ႏိုင္စြမ္းအားေတြ
အိုင္က်ဴအဆင့္ေတြ
သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားစြာေတြ
အသံုးခ်ခံ Object ေတြ အျဖစ္နဲ႕
မရပ္တည္ပါရေစနဲ႕...
ငါမင္းကို အႏူးအညြတ္ ေတာင္းဆိုပါရေစ...
သူငယ္ခ်င္း
မင္းနဲ႕ငါဟာ
ေရွးေရစက္အရ
ဆံုတဲ့သူေတြမဟုတ္ၾကသလို
လက္တြဲဖို႕လည္း
အေၾကာင္းမဖန္ေလေတာ့
့ေရွ႕ဆက္ၾကမယ့္
ငါတို႕ခရီးေတြဟာ
တိဗက္လြင္ျပင္နဲ႕လပ္စ္ဗီးကပ္စ္လိုပဲ
တျခားစီ
အေဝးႀကီးပါ...
ကမၻာျပားသြားတယ္ဆိုရင္လည္း
အိုင္တီနယ္မွာ
ငါတို႕ဆံုခ်င္ဆံုၾကလိမ့္မယ္
ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း
ငါ မင္းကိုျမင္ရင္ေတာင္
ငါ့ လက္ေခ်ာင္းေတြက
မင္းဆီ အေရာက္လွမ္းေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး....
သူငယ္ခ်င္း
မင္း စိတ္ထဲက အာ႐ုံခံစားမႈတခုရဲ့
ေစ့ေဆာ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္
ငါ့ကိုအမုန္းထြားေနခဲ့ရင္လည္း
လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီလိုပဲ
မင္းထင္ရာမင္းအႏုပညာေပါ့...
ငါ
ဘာမွ တတ္ႏိုင္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး
အေဝးမွာပဲ
ေက်ာခိုင္းထားရင္း
ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးထဲက
တခုခုကို
လက္ကိုင္ျပဳေနရင္းေပါ့...
မင္းကိုငါ...
တိုက္ဆိုင္မႈမ်ားစြာေအာက္မွာ
လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္ပါ့မယ္...
ဟုတ္ၿပီလား သူငယ္ခ်င္း?
မင္းဘဝတေလွ်ာက္
မင္းထင္ရာစိုင္းဖို႕
ေဘာင္ကြပ္မထားတဲ့
ပိတ္ကားျဖဴျဖဴတခ်ပ္နဲ႕
အေရာင္စံုတဲ့
ေဆးေတြလည္းအျပည့္ပါ...
ခပ္ဆန္းဆန္းစုပ္တံနဲ႕
အခရစ္လစ္လား... ဝါတာကာလာလား ... ဆီေဆးလား... ဘာလဲ?
မင္းႀကိဳက္တာနဲ႕
ေရးျခယ္ခြင့္ရွိပါတယ္ဟာ....
{တဒဂၤခံစားမႈျဖင့္ ဒီကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႕မိပါတယ္...}
1 comment:
အိုး သိပ္ေကာင္းတဲ႕ ကဗ်ာရွည္ေလးပါလား
ေတာ္လိုက္တာ
အစ္မကေတာ႕ ကဗ်ာတိုတိုေလးေတာင္ ထိထိမိမိျဖစ္ေအာင္ မစပ္ႏိုင္ဘူးရယ္
ခုလို ေရးတတ္တဲ႕သူေတြကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္..
အသံုးအႏႈန္းေလးေတြလည္း လွတယ္.
Bravo !
Post a Comment