ရင္ခုန္သံစာတမ္း

နိဒါန္း

ေႏြေနေရာင္ ခပ္ေတာက္ေတာက္ထဲက ေရာ္ရြက္ဝါတသိုက္ သူ႔ထက္ငါအလုအယက္ ကမၻာေျမေပၚတိုးေဝွ႔ရင္း
ေႏြဥၾသတြန္သံ တခါတခါနားစြင့္ရင္းနဲ႔ တရက္ၿပီးတရက္ေပါ့...

ကၽြန္မ ေဘးဘီကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အားလံုးဟာ လဟာျပင္လိုပါပဲေလ။ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတဲ့ဝိေသသကို
ကၽြန္မသာမက လူအမ်ားစု ပိုင္ဆိုင္ေနၾကရတဲ့ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မခံစားရသမွ်ကို ရင္ခုန္သံနဲ႔ထပ္တူ
ရင္ထဲမွာေရးျဖစ္ေနေလရဲ့။

တခ်က္ခ်က္ ေဝွ႔ဝဲတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလခပ္ႏုႏုဟာ သဲမႈန္ေတြကို တေနရာကေနတေနရာ မွ်ေဝေပးေန
သလိုပဲ။

ရွင္းလိုက္ ရႈပ္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ရင္တြင္းခံစားခ်က္တစိတ္တေဒသမွာ ပံုေဖာ္ရခက္မယ့္ ရသနည္းနည္း
ျပင္းရွမႈမ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႕တည္ရာ ေဝဒနာတခိ်ဳ႕ကို လူးလိွမ့္ခံစားရင္း တေန႔ၿပီးတေန႔ စကၠန္႔အသေခၤ်ေအာက္
ျဖစ္သင့္ရာ ဘဝတခုအတြက္ မာန္အျပည့္နဲ႔လႈပ္ရွားေနရေသးတယ္။

တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ့အရသာကို စြန္႔လႊတ္သြားႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ တခါမွ်ေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္
မမက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မမွာ ျမတ္ႏိုးမႈထပ္တူ ဘဝခ်င္းလက္တြဲကူေနတဲ့ အၾကင္နာကလည္း တေန႔တျခားတိုး
ပြားလာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ေပးဆပ္ရမယ့္ဝတၱရားေတြတပံုတပင္ရဲ့ေအာက္ ကၽြန္မကို ေဘးမွာထားၿပီး
ႀကိဳးပမ္းေနရတာလည္း ျမင္ရတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ က်င္ခနဲပါပဲ။

ဒီလို ပုဂၢလိကခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ရဲ့ အျပင္ဘက္က ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဘဝအလွကိုေတာ့ ကၽြန္မေကာ
အၾကင္နာပါ အၿမဲတမ္း အာဟာရတခြက္လို သံုးေဆာင္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။

စာကိုယ္

သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံုဟာ ေဝဝါးသြာၿပီျဖစ္တဲ့ အတိတ္ကာလခပ္ေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ
ဆံုစည္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ရွစ္နာရီေလာက္ ထိုင္ၿပီးအလုပ္ေတြေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္ေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ့
အတိတ္ဘဝကာလတိုတိုေလးတုန္းကေပါ့။

ႏုႏုနယ္နယ္ စာသင္သားဘဝကိုစြန္႔ခါစ ဘဝပင္လယ္ေအာက္ အေမာတေကာ ျဖတ္သန္းေနၾက
တဲ့ အရြယ္ေရာက္သူ ဘဝသမားေတြနဲ႔ တပါတည္း ပူးေပါင္းရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘဝအတြက္
အစခ်ီလိုက္ၿပီလို႔ သေဘာထားလိုက္တဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္တဲ့ ကႏၱာရတခု
မွာ အလုပ္တခုလုပ္ဖို႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။

လြတ္လပ္စြာေနတတ္တဲ့သဘာဝရွိတဲ့ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ စိတ္ေကာက္တတ္ စိတ္တိုတတ္ ေဒါသႀကီး
တတ္ တဇြတ္ထိုးဆန္တတ္ တေဇာက္ကန္းကေလးဆန္ဆန္စရုိက္အျပည့္ရွိတဲ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ
ကိုသာ အရာအားလံုးေမ့တဲ့အထိ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို အခ်စ္ဆိုတဲ့ျမွားနတ္ရွင္
ေလးက မ်က္စိက်သြားတဲ့အခိ်န္မွာ အၾကင္နာကို ကၽြန္မစတင္သိကၽြမ္းခဲ့ရပါတယ္။

တေန႔ေပါ့... မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္ရက္ကိုးလႏွစ္ေထာင့္ခုနစ္ နံနက္ဆယ္နာရီမွာ...ကြန္ပ်ဴတာလက္
ကြက္ေပၚ ကၽြန္မလက္ေတြေဆာ့ကစားျဖစ္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္... အင္တာနက္ကို အလုပ္လုပ္ရင္းသံုးေန
တတ္တဲ့ အထက္လူႀကီးျငဴစူမႈကိုမသိက်ိဳးကြ်ံျပဳရင္း လူႀကီးကိုေက်ာခိုင္း အလုပ္တာဝန္ေတြ မရပ္
မနားလုပ္ရင္း အီးေမးလ္ကိုဖြင့္စစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ဝသီအတိုင္း အဲဒီေန႔ကလည္း အီးေမးလ္စစ္ခဲ့
တယ္ေလ။

(အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကၽြန္မရဲ့ရသစာတမ္းေလးကို ေနာက္ရက္ေတြမွာဆက္လက္ခံစားေပးဖို႔
ေတာင္းပန္ရင္း...)

ရနံ႔မျပယ္မယ့္ အဆံုးမဲ႔ကမၻာ

ေျခလွမ္းတိုင္း
အားအင္အျပည့္ေပါ့...

ေဘးခ်င္ယွဥ္လ်က္
ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းတစ္စံု
ရနံ႔မျပယ္မယ့္ ေရာင္စံုပန္းခင္းထဲ
ထပ္တူ ဆက္ကာလွမ္းရင္း...

ခ်ိဳၿမိန္တဲ့သစ္သီးေတြ အျပည့္နဲ႔
စိမ္းစိမ္းအုပ္အုပ္ေလးဆီ
ဟန္ပါပါလွမ္းတုိင္း
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဆီက
ပန္းသီးတစ္ကိုက္ခ်င္း
ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဆီကို
တယုတယမွ်ေဝေတာ့
ကိုယ္ ယစ္မူးႏွစ္လိုစြာ အရသာခံရင္း
တေန႔ၿပီး တေန႔
စကၠန္႔တုိင္း စကၠန္႔တုိင္း....

အင္အားခြန္အားသစ္ေတြ
အျပည့္နဲ႔
ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့လမ္းအေပၚ
မိုးသားအံု႔အံု႕ေတြ စိုးမိုးစျပဳလာတိုင္း
ကိုယ္နဲ႔သူ႔ ႏႈတ္ခမး္ေတြက
ခ်ိဳၿမိန္တဲ့
အခ်စ္ေလျပင္းေတြ မႈတ္ကာ
ကိုယ္တို႔ ေကာင္းကင္ကို
ၾကည္စင္သြားေစ....

ေနျခည္ျဖန္းတိုင္း
မိုးစက္လက္က်န္ေတြက
ေရာင္စဥ္ခုနစ္သြယ္ျဖစ္ေတာ့
ႏွစ္ေယာက္သားဟာ
ၾကည္ႏူးရိပ္မ်ားစြာနဲ႔
သက္တံေပၚ
ေရာက္ ေရာက္ သြား...


ပန္းသီး
တစ္ကိုက္ခ်င္း တစ္ကိုက္ခ်င္း
ခြန္အားေတြ မွ်ေဝရင္း
ဆက္ေလွ်ာက္မယ္
ေန႔သစ္ေတြဆီ
ခ်စ္ရန႔ံမျပယ္မယ့္
ကိုယ္တို႔ရည္မွန္းရာ ကမၻာရဲ့
အဆံုးမဲ့လမ္းေပၚေပ့ါ...

တြဲထားမယ္
သူ႔လက္ကို
တပ္တူက်တဲ့
ဘဝတစ္ခုနဲ႔ေလ....


(အမွတ္တရ သံုးရက္သံုးလ)