ေႏြဆိုတာ ဥတု သံုးပါးထဲ အပူျပင္း အေတာက္ပဆံုး ရာသီေလး၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ပုရစ္ဖူးေတြကလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်ိဳးတိုး က်ဲတဲပဲ။ သစ္ပင္ေတြက လြင္တီးေခါင္ထဲ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ။ ေျမျပင္က ပတၱျမားေရာင္ေခၚရမေလာက္ နီက်င္က်င္ရယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာ့ ကၽြန္းေတာအျဖစ္ အထင္ကရ ေနရာ။ ဘံုေဘဘားမားသစ္ ကုမၸဏီက သစ္ေတြ ခိုးထုတ္ခဲ႔တဲ့ေနရာ။ ဗကပေတြ ဌာနခ်ဳပ္အေျခစိုက္ စိုးမိုးခဲ့တဲ့ေနရာ………။ သမိုင္းထဲက ဂႏၱဝင္ေနရာေပါ့။ တခ်ိန္တုန္းကေလ…………….။ ခုေတာ့………
ေနပူရွိန္က တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာတာ တံလ်ပ္ေတြ ခင္းတဲ့ ျပဒါးေရာင္ လမ္းပူပူထဲ ေလွ်ာက္ေနရျပန္ျပီ………။ ရုံးအျပန္ လမ္းတေလ်ာက္ ဖယ္ရီကားေပၚကေန ေငးရင္း ျမင္ရသမ်ွကို ပူပူေလာင္ေလာင္ ေခၽြးသံရႊဲရႊဲထဲ မိန္းေမာလာမိေလရဲ့။ မနီးမေဝးက ကမူေပၚမွာ ပိေတာက္ပင္ေလး…..။ အရြက္ေလးက စိမ္းစိုစိုရယ္။ ပိေတာက္ဖူးေလးေတြနဲ႔။ ခုေနာက္ပိုင္း ပိေတာက္ေတြ သႀကၤန္ မတိုင္ခင္ပြင့္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွားသြားၿပီ။ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္သင့္ေနၿပီလို႔ စိတ္ထဲ မခိ်မဆန္႔ တမ္းတ ေတြးေနမိတယ္။သႀကၤန္မိုးကလဲ ဘယ္ေနမွန္း မသိတာ ၾကာေပါ့။ ပန္းဆိုတာ ေရျဖန္းမွ လန္းအာႏိုင္တာမို႔လဲ မိုးမျဖန္းေတာ့ ဘယ္လန္းနိုင္ပါ့မလဲလို႔ ေတြးေနမိျပန္တယ္…။
ဒီနယ္ေျမမွာ ပိေတာက္ေတြ ငုေတြ ရွားတယ္။ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ဒီနယ္က အရင္တုန္းက လူေနထူထပ္တဲ့ ေနရာမဟုတ္တဲ႔ သစ္ေတာေဟာင္းႀကီးရယ္ေလ။ ရြာငယ္၊
ဇနပုဒ္ေတြပဲ ရွိခဲ့တာကလား။ ပဲခူးရိုးမရဲ့ အလယ္ရိုးမ တေက်ာမွာရွိတဲ့ ၾကိဳးဝိုင္းေဟာင္းႀကီးကို ျမိဳ႔ျပပံုစံျပဳလို႔ အဆင့္မီ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြ ေဆာက္၊ ကတိုက္ကရုိက္ အေရႊ႔ေျပာင္းေတြၾကားမွာ ေနသားကမက်ေတာ့ ဂါဝန္တိုတိုကို ပံုမက် ပန္းမက် ဝတ္ထားတဲ့ ရြာသူလံုေမကညာရဲ့ ဟန္ပန္လို အခ်ိဳးမက်မလွမပေပါ့……..။ ရုံးေတြဘက္ကေတာ့ သစ္ေတာပင္ေတြသာရွိတယ္၊ သစ္ႀကီး ဝါးႀကီး ေတာေကာင္ႀကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ခုတ္ေရာင္းတာ၊ သတ္ေရာင္းတာနဲ႔ ျပဳန္းကုန္တာ ၾကာေပါ့။ ဝါးပင္စုစုေလးေတြ၊ အပင္ေပါက္ေလးေတြပဲ ရွိတဲ့ ခ်ံဳသာသာေတာေတြရယ္ လြင္တီးေခါင္ ေနရာေတြရယ္က ဟိုဟိုဒီဒီေငးတိုင္း ေတြ႔ရမယ့္ ရႈခင္း။ အဲဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ၿပီး ဝန္ထမ္း ၿမိဳ႔ေတာ္ တည္လိုက္တာကလား။
တခါတေလ ဖုန္နီနီေတြက ေလရွဴတိုင္း ထိေတြ႔ရတယ္။ ခုလိုေႏြမွာ ေလျပင္းပူပူေတြက ဟိုေနရာ ဒီေနရာ ေလေပြလိုလို ေလရူးလိုလိုနဲ႔ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခါတေလ ေလရူးနဲ႔အတူ ေတာမီးေတြကေလာင္တတ္ေသးတယ္ ။ ၿမိဳ႔ျပအရသာကို တစက္ကေလးမွ မခံစားရတဲ႔ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ အမည္တပ္ေနရာဆို မွန္တယ္။ပိေတာက္ မျမင္ရတဲ႔ အဝါေရာင္ေတြမရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ အျပင္ဘက္က ဒီေနရာမွာ ဘဝအေျခအေနအရ ရုန္းကန္ေနမိတာ ခုဆိုသံုုးႏွစ္ထဲဝင္ေနၿပီ။ ေသြးသားရင္းျခာေတြနဲ႔ အေဝးမွာ အသျပာ ခပ္ခ်ာခ်ာ အလုပ္ကို လက္လွမ္းလို႔ မီလာတာနဲ႔ ခပ္ေအးေအးေလး လုပ္ကိုင္ေနမိတယ္။ ေဝးတေျမမွာဆိုလို႔ တိုင္းတပါးလို႔ မထင္လို္က္ပါနဲ႔။ မွားမယ္။ ေရႊျမိဳ႔ေတာ္သစ္ျဖစ္တဲ႔ ျပည္တြင္း တေနရာကို ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ တပံုတပင္နဲ႔ ဘဝကို စတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္လာခဲ႔တာ ခုေတာ့ ကႏၱရအလယ္ အိုေအစစ္ မေတြ႔သူလို ေရရာတဲ႔ က႑လဲ မရွိ၊ အဝင္ရွိၿပီး အထြက္မရွိတဲ႔ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ တရားက်ေနမိတယ္။ ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြအတြက္ အင္အားေတြ ထုတ္ခဲ့ အိပ္မက္ေတြ ေတာက္ပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဝကို ခါးဆစ္ အလည္က ရိုက္ခ်ိဳး ခံလိုက္ရသလိုခ်ည့္နဲ႔ သြားခဲ့ရတာ ဒီပိေတာက္ မရွိတဲ့ လမ္းကို စလွမ္း ကတည္းကပါပဲ။ ေရေသာက္တိုင္း ပိုငတ္တတ္တဲ့ ဘဝေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရၾကည္တေပါက္ကို တမ္းတ ရွာေဖြေနမိတာကိုက မဟာအမွား၊ ေနရာမွားၿပီး လာရွာေနတာကိုးလို႔ အျပစ္တင္ရင္လဲ ကိုယ့္အေျခေနအရ ေရနစ္တုန္း ေကာက္ရိုး တစ္မွ်င္အေနအထားနဲ႔ ဒီနယ္ေျမကို ေရာက္လာတာ။
တျခား အခြင့္အလမ္း ဖမ္းဆုပ္လို႔လဲမရဘူး။ လမ္းေတြ႔ေနတာက ဒီကႏၱာရလမ္းေလးကို စိုေျပလာေအာင္ စြမ္းေဆာင္မယ္ဟဲ့လို့ေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာေတြ၊ ေတာက္ပမယ့္ သစၥာတရားကို ရိုးသားစြာေစာင့္သိမယ္ဟဲ့လို႔လဲ ရည္ရြယ္ခဲ့တာေတြ၊ တေထာင့္တေနရာကေန ေသြးခ်င္းေတြအတြက္ ေပးဆပ္မယ္ဆိုတာေတြ အားလံုးအားလံုး ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ ဒီပိေတာက္ရွားတဲ့ရပ္ဝန္းထဲ ေျခခ်မိတယ္ဆိုရင္ပဲ…………။
ကာရံေကာ ရစ္သန္ေကာ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး အသံုးမဝင္တဲ့ ကားအိုတစ္စီးလိုလို၊ ေတာဓေလ႔ အသံုးနဲ႔ေျပာရရင္ သားသတ္ရုံပို႔ဖို႔သာ အသံုးဝင္ေတာ့တဲ့ ႏြားအိုလိုလို ကိုယ့္ဘဝကို လက္ညွိဳးထိုးတတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အမွန္တရားရဲ့ဆန္႔က်င္ဘက္ေနာက္ ကေမာက္ကမမာယာေတြနဲ့ မဆံုးေသာလမ္းကို တြဲေလွ်ာက္မလား၊ ရုိက်ိဳးေသဝပ္စြာ မာနခဝါခ်၊ အငွားလူမိုက္ လုပ္မလား၊ တဇြတ္ထိုးတယူသန္နဲ႔ ေသသပ္တဲ့အမိန္႔ေတြေနာက္ ကလန္ကဆန္လုပ္မလား ဒါေတြေတြးရင္း ခ်ာခ်ာလည္ေနတုန္း ခုေတာ့တစ္ႏွစ္ေဟာင္းလို႔ တန္ခူးကာလ ပိေတာက္ အတာအခါသမယကို တဖန္ေရာက္လာျပန္ၿပီဆိုေတာ့ ပိတ္ရက္ရွည္ထဲ အေမ့အိမ္ကို တေခါက္ျပန္ရေတာ့မွာပါလားဆိုၿပီး ေလးတြဲ႔တြဲ႔ သက္ျပင္းပူကို မႈတ္ထုတ္မိတယ္။
ျပန္မယ္လို႔သာေတြးေနရတယ္ ျပန္ဖို႔အတြက္ လုပ္ရကိုင္ရမွာေတြက တသီတတန္းႀကီးကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ေမာတယ္ ေဒါသျဖစ္တယ္။ အျဖစ္က ဆိုးပံုေျပာျပမယ္။ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ရွည္ထဲျပန္ဖို႔က ဒီအရပ္က စိတ္သိပ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျပန္မယ့္သူနဲ႔ ရထားထြက္တဲ႔ အစင္းအေရအတြက္ အေခါက္ေရက မေလာက္မငွ စတိုင္လ္နဲ႔၊ ကားကလဲ ေဈးႀကီးေပးဝယ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ သႀကၤန္ပိတ္ရက္မတိုင္ခင္ ႏွစ္လေလာက္ဆိုကုန္ၿပီ။ အသိေတြ အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ ဝယ္မွ အိုေကတဲ့ပံုနဲ႔ ပရမ္းပတာအျဖစ္ေတြကို ဂုဏ္တင္ေျပာေနၾကတာကလဲ နားထဲမဆန္႔ေအာင္ၾကားရတတ္တဲ့ အခါႀကီးရက္ႀကီးအခ်ိန္……..။ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ တစ္ျမိဳ႔နဲ့တစ္ျမိဳ႔ ဆက္သြယ္ေရး ဆိုးတဲ႔အထဲ ျမိဳ႔ေတာ္သစ္္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဒီေနရာက အေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဝယ္လိုအားနဲ႔ ေရာင္းလိုအား မမွ်တဲ့အတြက္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ပိတ္ရက္ရွည္အတြက္ ရထား၊ ကားလက္မွတ္က အေတာ္ေလးခက္တယ္။
“ ဒို႔ကေတာ့ ဟိုမာစတာရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အိုေကတယ္။ ရွဴး တိုးတိုးေနာ္။ အသိမို႔လို႔ ဒီလို လက္မွတ္ရေအာင္ လုပ္ေပးတာ ေနာက္ဆို ျပန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး” ဘာညာ ဘာညာေပါ့။ အဲလိုေလး။ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီး အိုေကတဲ႔ ရထားကေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႔ အပ္ပါးဆိုတာေဝး၊ ရိုးရုိးခံုေတာင္မရလို႔ ခံုမဲ့နဲ႔ ေျခက်င္ မျပန္ရရုံတမယ္ တိုးပိတ္ ၾကပ္သိပ္ေနတာကို အတင္း တိုးေဝွ႔စီးၿပီး အတင္းအဖ်င္းေတြ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားရမယ္………. လက္မွတ္က အလုအယက္ၾကားထဲ ဝယ္ရတာမို႔ ကိုယ္က်တဲ႔ရထားက မိုးမလင္းခင္ ထြက္မယ္ဆိုလာထား မနက္ေလးနာရီ ေလာက္ထၿပီး ေနထိုင္ရာအေဆာင္ကေန ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႔ထဲမွာရွိတဲ႔ ဘူတာရုံဆီကို သြားဖို႔ လံုးပန္းရမယ္……..ရထားလက္မွတ္ခက ၅၀၀ နဲ႔ ၁၀၀၀က်ပ္ ၾကားပဲက်တဲ႔ ရထားကို ကိုယ္ေနတဲ႔ အေဆာင္ကေန တုတ္တုတ္ လို႔ေခၚတဲ႔ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ကို တစ္ေထာင္ေပးစီးမလား၊ ဆိုင္ကယ္တက္စီကိုပဲ သံုးေထာင္ ေပးစီးမလား ကတိုက္ကရိုက္ ေျပးေပေတာ့ပဲ။ ဒီၾကားထဲ
ဘယ္ခရီးသည္ေတာ႔ ဆိုင္ကယ္သမားက ရိုက္ႏွက္လုယက္ သြားျပန္ၿပီစတဲ႔ သတင္းဆိုးေတြကလဲ ၾကားေနရျပန္ေတာ့ ကြန္မန္ဒိုလို စိတ္ထားၿပီး တကၠစီသမား ေနာက္လိုက္ရတဲ့ ဒုကၡကလည္း မေသး၊ ထမ္းပိုးထက္ လက္ခကႀကီးတဲ႔ အိမ္ေတာ္ျပန္ခရီးကို ရင္ေလးစြာ ေတြးေနမိတယ္။
အိမ္ေတာ္ကလူတိုင္း ျပန္ခ်င္ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ရုံးအေရာက္ ျပန္ရမယ့္ ဒုကၡကလည္း အေတာ္ႀကီးေသးတယ္။ ကားလက္မွတ္က ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေဝလာေဝး။ ရထားလက္မွတ္ကလည္း ရထားရုံးခ်ဳပ္မွာ M.O နဲ႔တကြ သြားတိုးရဦးမယ့္ဒုကၡ၊ ေနာက္ညရထားမရွိပဲ ေန႔ထြက္တဲ႔ရထားကို မနက္အေစာဆံုး ရထားနဲ႔က်လို႔ကေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ႔ေနရာနဲ႔ ဘူတာရုံက ညအိပ္ေစာင့္ရမယ့္အျဖစ္။ ရထားခထက္ အိမ္ကေနဘူတာရုံကို လာမယ့္ကားခက ပိုေျမာက္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ မိန္းမသားျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို ရန္ကုန္ျမိဳ႔စြန္မွာရွိတဲ့ အိမ္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အေဖက ဘူတာႀကီးကို မနက္ အေစာဆံုးထြက္မယ့္ ရထားအမီ လိုက္ပို႔ရတယ္ေလ။ သူ႔ခမ်ာ အိပ္ေရးပ်က္၊ ပင္ပန္းတယ္။ ျပန္ေတြးလို္က္ေတာ့ အိမ္ကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ကၽြန္မေနတ ဲ့အေဆာင္နားက မိုးကုတ္ တရားရိပ္သာမွာ ဆယ္ရက္တရားစခန္းဝင္ၿပီး တစ္ႏွစ္လံုးလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အကုသိုလ္ အညစ္အေၾကးေတြကို မစင္ၾကယ္ရင္ေတာင္ ဗုဒၶတရားရိပ္ ခိုလႈံခြင့္ရခ်ိန္ေလးမွာ ပြားမ်ားအားထုတ္မယ္လို႔ ရည္သန္ၿပီး ေယာဂီစာရင္း ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကလဲ ရုံးပိတ္ရက္ရွည္မွာ မျပန္ပဲ ေနျပည္ေတာ္မွာ တရားစခန္းဝင္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သာဓုသံုးႀကိမ္ေခၚၿပီး ခြင့္ျပဳခဲ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သႀကၤန္ရက္ရွည္ႀကီးဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ ျပန္ဖို႔အတြက္ ကရိကထေတြမ်ားသူနဲ႔၊ ဗ်ာပါဒမ်ားသူနဲ႔ စည္စည္ညံေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ တရားရိပ္သာကို အထုပ္ေလးဆြဲၿပီးဝင္ခဲ႔ေတာ့တယ္။ တရားရိပ္သာကို ဝင္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေအးျမတဲ႔အရိပ္အာဝါသကိုခံစားလို္က္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရိပ္သာထံုးစံအတိုင္း စာရင္းေပးထားသူေတြကို ေနရာခ်တာ အေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ရထားစီးရတာနဲ႔စာရင္ ဒါက ျမတ္ေသးတယ္ေလ။ ခဏေလးၾကာေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ သတ္မွတ္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့တယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္ဇရပ္ေလး အေပၚထပ္မွာတဲ႔။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေဘးနားမွာ။ သူတို႔က ကေလးမေလးဆိုတဲ႔အၾကည့္နဲ႔ တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားစကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနၾကတယ္။ စကားေျပာေနလိုက္ၾကတာ သူတို႔ရဲ့သြားေလသူေတြကို တမ္းတမ္းတတနဲ႔ ေနာက္ၿပီး သားသမီးေတြအေၾကာင္း ေျပာေနလိုက္ၾက ရယ္လိုက္ၾက တရားစကားေလး စြက္လိုက္ၾကနဲ႔ ငယ္ေပါင္းေတြျဖစ္ပံုရတယ္ေလ။
ကၽြန္မကိုေတာ့ ငဲ့ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳရုံေပါ့။ အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္က ေဖြးေဖြးလႈပ္ ဆံႏြယ္ေတြၾကား ေဆးလိပ္ခိုးေငြ႔ေတြ တလူလူနဲ႔ေပါ့။ စကား ေျပာေပါက္ေတြကလဲ ဒီနယ္သားမွန္း သိသာတယ္။ ခဏေနၾကာေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ဟန္တူတဲ႔ အမ်ိဳးသားလူရြယ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အမယ္အိုေတြဆီ ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ ပါလာတဲ႔ စားဖြယ္ရာေတြကို ေပးၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္။ အမယ္အို ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ဆုေတြေပးၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သားတစ္ေယာက္က “အလုပ္ သြားလိုက္အံုးမယ္ အေမ”လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားေလရဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မေဘးနားက အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္ကလဲ သူတို႔ရဲ့ေရွ့ေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း၊ ကၽြန္မကိုလဲ အလာပသလာပေျပာရင္းနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီး လာခဲ႔ေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ခုလိုတရားစခန္းဝင္ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို သူတို႔က အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ကၽြန္မကို ဘယ္ဌာနကလဲ ဘာလုပ္ရတာလဲ စသျဖင့္ေမးျမန္းၾကေသးတယ္။ “အိမ္မျပန္ပဲ တရားစခန္းဝင္တာ ကုသိုလ္ရတာေပါ့။ ခုလိုလူငယ္ေတြ ဘာသာတရား ကိုင္းရႈိင္းတာကိုလဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္”ဆိုၿပီး ခ်ီးမြမ္းေနၾကေလရဲ့။ ဆယ္ရက္စခန္းပြဲ အစေန႔ေတြမွာေတာ့ ေဟာတရားနာလိုက္ ရႈမွတ္ပြားလိုက္နဲ႔ ေနသားတက်ပါပဲ။ ဝန္္ထမ္းအမ်ားဆံုးပါတဲ႔ ေယာဂီေတြၾကားမွာ နယ္ခံရြာခံ အမယ္အိုေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး အေနက်ံဳ႔ေနရရွာ တာေတြ႔ရေသး။ ဆယ္ရက္ျပည့္တဲ႔ေန႔မွာေတာ့ ေရစက္ခ်တရားနာၿပီး စခန္းသိမ္းပြဲလုပ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔အားလံုးလဲ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ဖို႔ လံုးပန္းရေတာ့တာေပါ့.။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ ရုံးတက္ရမွာမို႔ ေန႔လည္ဆြမ္းစားၿပီးတဲ႔အခ်ိန္ ဆရာေတာ္ ဘုရားကို ခြင့္ပန္ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္ဖို႔လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။
ပစၥည္းေတြသိမ္းေနရင္း ေဘးနားက အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္က ေဆးျပင္းလိပ္ေလး ဖြာရႈိက္ရင္းက “အင္း….ျပန္ၾကေတာ့မွာေပါ့ေလ….ဒို႔မ်ားေတာ့ အသက္ရွင္သခိုက္ေလး အားထုတ္လိုက္အံုးမလို႔ ေနရစ္ခဲ႔မယ္ေဟ့……”လို႔ ေျပာေနတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ရင္း “ကေလးက ဘယ္ရုံးကလဲ” လို႔ေမးေတာ့ ကၽြန္မက ကိုယ့္ဝန္ႀကီးဌာန နာမည္ကို ျပန္ေျဖရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ “အင္း….ကေလးတို႔ရုံးေတြ မေဆာက္ခင္၊ မေရာက္ခင္တုန္းကေတာ႕ ဒို႔မ်ားရြာက သိပ္သာယာ သေပါ့၊ ဒို႔ဝိုင္းကလဲအက်ယ္ႀကီး ကိုင္းေတြကလဲမ်ားတယ္၊ အိမ္ကအဘိုးႀကီးက သူႀကီးေလ ဘုရားဒကာေက်ာင္းဒကာေပါ့၊ အရင္တုန္းက ဒီေတာရေက်ာင္းေလးကို ငါတို႔ေတြပဲ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့ခဲ႔ရတာ၊ ကုသိုလ္ေတြ မနည္းခဲ့ဘူး၊ ခုေတာ့ အဲဒီကိုင္းေတြအကုန္လံုး ကေလးတို႔ေနဖို႔ အေဆာင္ေတြ၊ ရုံးေတြေဆာက္ဖို႔သိမ္းလိုက္ၿပီ၊ ကိုင္းေတြကုန္ၿပီ၊ အိမ္ဝိုင္းလဲေပ ၄၀-၆၀ အဝိုင္းေတြခ်ေပးတဲ႔ ေနရာမွာ အိမ္ေဆာက္ေနရတယ္၊ ေခၽြးနဲစာနဲ႔ လက္က်န္ အတြင္းပစၥည္းေလးေတြကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ေဆာက္ရတာကလား၊ အိမ္က ေသးေသးရယ္ပဲ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလဲမသိပါဘူး…….” ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အေတာ္ခံစားသြားရတယ္။
မေနႏိုင္တဲ႔အဆံုး ကၽြန္မက “ဒါဆို အဘြားတို႔ ေလ်ာ္ေၾကးရမွာေပါ့ ဘယ္ေလာက္ေပးလဲ” ဆိုေတာ့ “တစ္ဧက ႏွစ္သိန္းတဲ႔ ၊ ဒို႔မ်ားေျမကအမ်ားႀကီးေလ ဆယ္ဧကေက်ာ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ သိမ္းတဲ႔အထဲမွာပါသြားတာေလ၊ ခုလုပ္ေနတဲ႔ တည္းခိုရိပ္သာေတြနားကေပါ့၊ ေလ်ာ္ေၾကးကလဲ ေပးမယ္ေပးမယ္နဲ႔ ခုထိေတာ့မရေသးဘူး၊ စိုက္စားဖို႔ေျမလဲမက်န္ေတာ့ဘူး”လို႔ ရီေဝေဝမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေငးေျပာေျပာတယ္။
ကၽြန္မက “သူမ်ားေတြေကာ ေလ်ာ္ေၾကးအျပည့္ရၾကလား၊ အဘြားက ဆိုင္ရာကိုသြားေျပာေပါ့၊ တစ္ဧကႏွစ္သိန္းက နည္းနည္းေလးရယ္၊ ဒါကိုေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမေပးတာ၊ သားသမီးေတြက ခုဘာေတြလုပ္စားၾကလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ အဘြားအိုက “အို ကေလးရယ္ အမ်ားပဲဟာ ဒို႔တဦးတည္း မရတာမွမဟုတ္တာ အားလံုးခံၾကရတာပဲ ဝဋ္ေႂကြးလို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။ ဘယ္ကိုသြားေျပာရမွာလဲကြယ္။ သားသမီးေတြအရင္က ကိုင္းစိုက္ယာစိုက္ေပါ့၊ ခုေတာ့ သားေတြက “ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူးအေမရယ္ ေဈးပဲေရာင္းတတ္တာ”ဆိုၿပီး ဟင္းရြက္စိမ္းေလးေတြေရာင္းတယ္ ပန္းရံေတြလဲလိုက္လုပ္တယ္ ခုေတာ့ဆိုက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ နည္းသြားၿပီ လမ္းျပင္တာေလာက္ကလဲ လူလိုမွ အလုအယက္လိုက္လုပ္ရတာ။ လူျပည့္ၿပီဆို အလုပ္ကမရေတာ့ဘူး၊ သမီးေတြက ပန္းရံလုပ္ ကုန္စိမ္းေရာင္း၊ သားေတြက ဆိုင္ကယ္တက္စီဆြဲဖို႔လဲ ပိုက္ဆံကမရွိ ဆိုေတာ့ က်ပန္းေတြလုပ္ စည္ပင္သာယာမွာ ေန႔စားဆိုလားလုပ္တယ္၊ ေန႔စားအလုပ္က တခါတေလမွ လုပ္ရတာ၊ ဒီၾကားထဲ ကုန္စိမ္းေရာင္းတယ္၊ ေဈးေရာင္းတာကလဲ မလြယ္ဘူး၊ ဆိုင္ခန္းမရွိေတာ့ သတ္မွတ္တဲ႔ ေစ်းေကာက္ေပးမွ ေရာင္းရတာ၊ ေဈးေကာက္နဲ႔ မလြယ္ဘူး။ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာေတြထဲလဲ လွည့္ေရာင္းတာ မိရင္ဖမ္းတယ္တဲ႔။ အိမ္း…. ဒို႔လဲ ဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၿပီး အသက္ဆက္ရအံုးမလဲ မသိဘူးေအ၊ ေသခါနီးေနတဲ႔ ငါတို႔ကအေရးမႀကီးေပမယ့္ သားသမီးေတြက ခုမွဘဝ စၾကတုန္း သူတို႔ေရွ့ေရး ရင္ေလးတယ္ေအ” လို႔ေျပာေလရဲ့။
စိတ္ကူးတည့္ရာ အသစ္တစ္ခုရဖို႔ စေတးေပးရတဲ႔သူေတြရဲ့ လည္ေခ်ာင္းေသြးေတြကို အာမခံခ်က္ မေပးႏိုင္တဲ႔ အျဖစ္အတြက္ နားရည္ဝေနတဲ႔ သံစဥ္ခပ္ပဲ့ပဲ့တစ္ခုကို ျပန္ၾကားေနရသလို မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနရတယ္။ ကၽြန္မလဲစိတ္မေကာင္းဘူး၊ အေျခအေနေတြကို နားလည္ေပးထားရတာကိုေပါ့။ အဘြားအိုေျပာတဲ႔ ဝဋ္ေႂကြးနဲ႔ ပတ္သက္တာကိုလဲ ဆန္းစစ္ေနမိျပန္တယ္။
အေတြးတစ္ခုရတာနဲ႔ ကၽြန္မက “အဘြားတို႔ တျခားရပ္ရြာမွာ အမ်ိဳးေဆြမရွိဘူးလားဟင္” လို႔ေမးေတာ့ “ဘယ္……မရွိဘူးေအ့ က်ဳပ္တို႔က ဒီမွာေမြး ဒီမွာႀကီးတရြာလံုးက အမ်ိဳးခ်ည့္ေနတာ ခုေတာ့တမ်ိဳးလံုး ဒုကၡေရာက္တာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကယ္ခိုင္းရမလဲ” ဆိုၿပီး ေငးရီရီမ်က္လံုးေတြက မ်က္ရည္လဲ့ေနတာကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထဲထိခိုက္လာရတယ္။
ေဆးလိပ္ကို တစ္ခ်က္ ဖြာရႈိက္လိုက္ရင္းက အဘြားအိုက “ဒီလိုအခ်ိန္ဆို အရင္တုန္းက တရြာလံုး ရွင္ျပဳမဂၤလာနဲ႔ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေပါ့ေအ……ခုေတာ့ စားဖို႔ေတာင္ မနည္း ရွာႀကံေနရတာ ဆိုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ ငါတို႔လိုလူအိုေတြအတြက္ သူတို႔ေတြ မနည္းရွာေဖြေပးေနရတာ၊ ကေလးေတြက သိတတ္လို႔ ေနာက္မဟုတ္ရင္ ခြက္ဆြဲရမယ္……အိမ္း ကေလးေတြလဲ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ အျမဲဆုေတာင္းေပးေနမိတယ္ ခုတရားစခန္းဝင္ေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဝန္ထမ္းေတြကို ဦးစားေပးရေတာ့တာေပါ့။ သူ႔ကို ပစၥည္းေလးပါးလွဴတဲ႔ ဒကာေတြ ဒကာမေတြကိုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳရေတာ့ ငါတို႔မလဲ ေဘးေရာက္ေနရၿပီ ခုလိုအခ်ိန္တရား အားထုတ္စရာက ဒီေက်ာင္းေလးရွိတာကိုး ငါတို႔ကေတာ့ ေက်ာတခင္းစာ အေတာ္ရွာရတာေနာ့ တရားအားထုတ္ခ်င္လို႔သာ လာခဲ႔ရရွာတာ ခုဆိုအိမ္မွာ ငါ့ျမစ္ေပါက္စေလးေတြဆို အထိန္းအကြပ္မရွိနဲ႔ ေက်ာင္းလဲ မထားႏိုင္ဘူးေလ စားဖို႔ကို တစ္အိမ္လံုးထြက္ရွာေနရသကိုး ငါမရွိေတာ့ အဲျမစ္ကေလးေတြလဲ ထိန္းတဲ႔သူ မရွိျဖစ္ေနေတာ့တာ မတတ္နိုင္ဘူးေလ၊ ရသခိုက္ေလး ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ရဦးမွာမို႔ မ်က္စိမွိတ္လာခဲ႔တာ…..” လို႔ ဆက္ေျပာေနတယ္။
ကၽြန္မလဲ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပးစရာ စကားစရွာေနမိေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းေတာင္ ေျခာက္ေနတဲ့ အျဖစ္နဲ႔မို႔ အျပန္ခရီးအတြက္ အသက္ႀကီးသူေတြအားလံုးကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္လာရေတာ့တယ္။ လမ္းမွာလဲ ပိေတာက္ပင္ေတြမရွာမိေတာ့ဘူး။ ေနကလဲ ပိုပူျပင္းေနသလိုပဲ..။ လက္ျပက်န္ရစ္ခဲ့တဲ႔ အဘြားအိုမ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္ေနမိတယ္………..။ ေနေတာ္ေတာ္ ပူေနတယ္….။
အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ ့ ဝမ္းစာအတြက္ ျမိဳ႔မေဈးအေျပးသြားမိတယ္။ ကားေပၚမွာ အမယ္အိုတစ္ေယာက္ ျခင္းေတာင္းစုတ္ေလး တစ္လံုးနဲ႔ရယ္။ လက္ထဲမွာ တစ္ေထာင္တန္ေလး တစ္ရြက္နဲ႔။ ေဈးေတာင္းေလးအသာခ်ၿပီး ကားၾကမ္းခင္းမွာထိုင္ၿပီးမွိန္းေနတယ္။ ၾကည့္ရတာဒီလိုကားေတြနဲ႔ ခရီးမသြားဘူးတဲ့ပံုနဲ ့ အန္ထားပံုရတယ္။ သူလဲ ဟိုအဘြားအိုတို႔လို ဘဝတူေတြလား။ သားသမီးမရွိေတာ့ ရုန္းကန္ေနရပံုရတယ္။
ေဈးေရာက္ေတာ့ ဟင္းရြက္သည္က အေတာ္ေလးနည္းေနၿပီ။ မိုးခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီ။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ဟိုေယာင္ဒီေယာင္လုပ္ေနတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္မိန္းကေလးသံုးေယာက္ေလာက္က က်င့္သားမရေသးတဲ့ ဟန္ပန္ တစ္ခုကို မ်က္ႏွာျပင္မွာ ေနရာေပးထားတယ္။ ပါးမွာလဲ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျခယ္သထားဟန္နဲ႔ ဟန္ပန္မက်ျဖစ္ေနတယ္။ သူမတို႔ မ်က္ဝန္းေတြက တစံုတရာကို ဝမ္းစာအတြက္ရွာေနဟန္နဲ႔ ဘဝတစ္ခုအေပၚ သစၥာရွိစြာ ရုန္းကန္ဖို႔ အသင့္အေနအထားေတြနဲ႔။
ဆိုင္ကယ္ တက္စီသမားေတြကလဲ မ်က္ဝန္းခ်င္း ဆံုလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုၿပီး အလုအယက္ ေဈးေခၚၾကတယ္။ ဝမ္းစာအတြက္ကိုး။ အားလံုးကို ျခံဳၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မ ဒီနယ္ေျမမွာ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနရတာကို မသတီျဖစ္လာတယ္။ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္ က်ထားတဲ႔ ေနရာအလုပ္အကိုင္ အသိုက္အျမံဳေတြ ပ်က္စီးၿပီးမွ ျဖစ္လာတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို ၾကည့္ရင္း ရင္မွာ နာက်င္ေနမိတယ္။ သူတို႔သဘာဝ သူတို႔ အိုးအိမ္ေလးေတြ ေပ်ာက္၊ ကံအေၾကာင္းမလွတဲ႔ အေျခအျမစ္မရွိတဲ႔ သူေတြအျဖစ္ ဘဝေျပာင္းၿပီး ျမိဳ႔ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ မညီညြတ္တဲ႔ မလိုလားအပ္တဲ႔ အာမခံခ်က္မရွိတဲ႔ ဘဝေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ဝမ္းစာအတြက္ ရွာၾကံေနၾကတဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး စက္ဆုပ္မိေနတယ္။
ပိေတာက္ေတြလဲ မျမင္တဲ့ ဒီသႀကၤန္ကေတာ့ ၿပီးသြားခဲ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သႀကၤန္ခ်ိန္ခါေရာက္တိုင္း အဲဒီႏွစ္တုန္းက တရားစခန္းမွာ ဆံုခဲ့ၾကားခဲ့ခံစားခဲ့ရတဲ့ အရာအားလံုးဟာေတာ့ ရင္ထဲစြဲက်န္ ေနရစ္ေတာ့တယ္ေလ။ သႀကၤန္နဲ ႔ပိေတာက္ ခြဲမရသလို၊ ပိေတာက္ျမင္တိုင္း ကၽြန္မ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကာရံမလွတဲ့ ဘဝမ်ားစြာအတြက္ အိပ္မက္ဆိုးလို တေစၦေျခာက္ခံေနရတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။
ရပ္ေဝးေျမျခားမဟုတ္တဲ႔ ကိုယ့္အမိေျမရဲ့ အထင္ကရေနရာ အသစ္တစ္ခုမွာ ျဖစ္ပ်က္ႀကံဳေတြ႔ၾကရတဲ႔ အမွန္တရားေတြဟာ မင္ရည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ေရးထားတဲ႔ စကၠဴျဖဴစာတမ္း ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ပံုျပင္လို႔လဲ ေျပာမထြက္ပါဘူးေနာ္။ စကၠန့္မလပ္မရုိးႏိုင္တဲ႔ မ်က္ရည္စေတြကို ေျခနဲ႔ နင္းကန္လိုက္ပံုေတြကလဲ သိုသိုသိပ္သိပ္ပါပဲ……….။ “အမ်ားပဲေလ……။ အမ်ားပဲ……။ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးေလ……။ ဝဋ္ေပါ့……” ဆုိတဲ႔ အသံက ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ဒုကၡဆိုတာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေတြ႔ရမွ လူသိတတ္ၾကေပမယ့္ ဒီလို လူမသိသူမသိတဲ့ ဘဝဆိုးေတြနဲ႔ ဒုကၡသည္ေတြကို ဘယ္လို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ကူညီႏိုင္ၾကမလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ ေဝခြဲမရပါဘူး။ အမ်ားပဲေလ ဆိုတဲ့ အမယ္အိုရဲ့ စကားကလဲ နားထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲပါ……………။
ေငြအတြက္ ဘဝပ်က္ေနရသူေတြ၊ ဘဝမပ်က္သင့္ပဲ ပ်က္ေနရသူေတြ၊ ပညာတတ္ေပမယ့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနရသူေတြ၊ အလုပ္ရွိေပမယ့္ စားမေလာက္၊ ေသာက္မေလာက္ဘဝနဲ႔ အေၾကြး ပတ္လည္ဝိုင္းေနသူေတြ၊ ဘဝေတြအတြက္ ကိုယ့္ဘဝကို ေရာင္းစားခံထားၾကရသူေတြ၊ အျမတ္ထုတ္ခံေနရသူေတြ၊ အာမခံခ်က္မရွိတဲ႔ ျပည့္စံုျခင္းေတြၾကား လံုးပါးပါးေနၾကရသူေတြ… …….။
မ်က္ကန္းတေစၦ မေၾကာက္ေတာ့သလို အျဖစ္ဆိုးကို သေဘာေတြ႔ေနရသူေတြ၊ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႕ကာနမ္းေနရသူေတြ၊ နားလွည့္ပါးရိုက္ ခံေနရသူေတြ၊ သကာေလာင္းထားတဲ႔ ပံုရိပ္ေယာင္အေပၚ အတၱေတြနဲ႔ ခယေနၾကသူေတြ…………ေသခ်ာေတြးလိုက္ေတာ ့ အားလံုး ဒုကၡသည္ေတြ ပါလားလို႔ေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာ မိတ္ေဆြတို႔ ဘယ္လို သတ္မွတ္ပါသလဲ…..။ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ နိုင္ငံသားေတြ အျဖစ္လား။ ဒီလို သႀကၤန္ခါထဲ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ရွည္က ကၽြန္မ ၾကားခဲ႔ခံစားခဲ႔ရတာေတြကို တေစၦေျခာက္သလို ျပန္ေျပာင္းခံစားေနရပါၿပီ……..။ မိတ္ေဆြတို႔အားလံုးလဲ ဒီလို ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ နည္းလမ္းေလးမ်ားရွိရင္ ေဝမ်ွေပးၾကပါလို႔………။
(မွတ္ခ်က္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ သႀကၤန္တြင္း ေနျပည္ေတာ္တြင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရေသာ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခ်က္ တစ္ခုအား မွ်ေဝျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
ညေနဥာဏ္
ေနပူရွိန္က တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာတာ တံလ်ပ္ေတြ ခင္းတဲ့ ျပဒါးေရာင္ လမ္းပူပူထဲ ေလွ်ာက္ေနရျပန္ျပီ………။ ရုံးအျပန္ လမ္းတေလ်ာက္ ဖယ္ရီကားေပၚကေန ေငးရင္း ျမင္ရသမ်ွကို ပူပူေလာင္ေလာင္ ေခၽြးသံရႊဲရႊဲထဲ မိန္းေမာလာမိေလရဲ့။ မနီးမေဝးက ကမူေပၚမွာ ပိေတာက္ပင္ေလး…..။ အရြက္ေလးက စိမ္းစိုစိုရယ္။ ပိေတာက္ဖူးေလးေတြနဲ႔။ ခုေနာက္ပိုင္း ပိေတာက္ေတြ သႀကၤန္ မတိုင္ခင္ပြင့္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွားသြားၿပီ။ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္သင့္ေနၿပီလို႔ စိတ္ထဲ မခိ်မဆန္႔ တမ္းတ ေတြးေနမိတယ္။သႀကၤန္မိုးကလဲ ဘယ္ေနမွန္း မသိတာ ၾကာေပါ့။ ပန္းဆိုတာ ေရျဖန္းမွ လန္းအာႏိုင္တာမို႔လဲ မိုးမျဖန္းေတာ့ ဘယ္လန္းနိုင္ပါ့မလဲလို႔ ေတြးေနမိျပန္တယ္…။
ဒီနယ္ေျမမွာ ပိေတာက္ေတြ ငုေတြ ရွားတယ္။ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ဒီနယ္က အရင္တုန္းက လူေနထူထပ္တဲ့ ေနရာမဟုတ္တဲ႔ သစ္ေတာေဟာင္းႀကီးရယ္ေလ။ ရြာငယ္၊
ဇနပုဒ္ေတြပဲ ရွိခဲ့တာကလား။ ပဲခူးရိုးမရဲ့ အလယ္ရိုးမ တေက်ာမွာရွိတဲ့ ၾကိဳးဝိုင္းေဟာင္းႀကီးကို ျမိဳ႔ျပပံုစံျပဳလို႔ အဆင့္မီ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြ ေဆာက္၊ ကတိုက္ကရုိက္ အေရႊ႔ေျပာင္းေတြၾကားမွာ ေနသားကမက်ေတာ့ ဂါဝန္တိုတိုကို ပံုမက် ပန္းမက် ဝတ္ထားတဲ့ ရြာသူလံုေမကညာရဲ့ ဟန္ပန္လို အခ်ိဳးမက်မလွမပေပါ့……..။ ရုံးေတြဘက္ကေတာ့ သစ္ေတာပင္ေတြသာရွိတယ္၊ သစ္ႀကီး ဝါးႀကီး ေတာေကာင္ႀကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ခုတ္ေရာင္းတာ၊ သတ္ေရာင္းတာနဲ႔ ျပဳန္းကုန္တာ ၾကာေပါ့။ ဝါးပင္စုစုေလးေတြ၊ အပင္ေပါက္ေလးေတြပဲ ရွိတဲ့ ခ်ံဳသာသာေတာေတြရယ္ လြင္တီးေခါင္ ေနရာေတြရယ္က ဟိုဟိုဒီဒီေငးတိုင္း ေတြ႔ရမယ့္ ရႈခင္း။ အဲဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ၿပီး ဝန္ထမ္း ၿမိဳ႔ေတာ္ တည္လိုက္တာကလား။
တခါတေလ ဖုန္နီနီေတြက ေလရွဴတိုင္း ထိေတြ႔ရတယ္။ ခုလိုေႏြမွာ ေလျပင္းပူပူေတြက ဟိုေနရာ ဒီေနရာ ေလေပြလိုလို ေလရူးလိုလိုနဲ႔ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခါတေလ ေလရူးနဲ႔အတူ ေတာမီးေတြကေလာင္တတ္ေသးတယ္ ။ ၿမိဳ႔ျပအရသာကို တစက္ကေလးမွ မခံစားရတဲ႔ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ အမည္တပ္ေနရာဆို မွန္တယ္။ပိေတာက္ မျမင္ရတဲ႔ အဝါေရာင္ေတြမရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ အျပင္ဘက္က ဒီေနရာမွာ ဘဝအေျခအေနအရ ရုန္းကန္ေနမိတာ ခုဆိုသံုုးႏွစ္ထဲဝင္ေနၿပီ။ ေသြးသားရင္းျခာေတြနဲ႔ အေဝးမွာ အသျပာ ခပ္ခ်ာခ်ာ အလုပ္ကို လက္လွမ္းလို႔ မီလာတာနဲ႔ ခပ္ေအးေအးေလး လုပ္ကိုင္ေနမိတယ္။ ေဝးတေျမမွာဆိုလို႔ တိုင္းတပါးလို႔ မထင္လို္က္ပါနဲ႔။ မွားမယ္။ ေရႊျမိဳ႔ေတာ္သစ္ျဖစ္တဲ႔ ျပည္တြင္း တေနရာကို ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ တပံုတပင္နဲ႔ ဘဝကို စတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္လာခဲ႔တာ ခုေတာ့ ကႏၱရအလယ္ အိုေအစစ္ မေတြ႔သူလို ေရရာတဲ႔ က႑လဲ မရွိ၊ အဝင္ရွိၿပီး အထြက္မရွိတဲ႔ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနခဲ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ တရားက်ေနမိတယ္။ ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြအတြက္ အင္အားေတြ ထုတ္ခဲ့ အိပ္မက္ေတြ ေတာက္ပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဝကို ခါးဆစ္ အလည္က ရိုက္ခ်ိဳး ခံလိုက္ရသလိုခ်ည့္နဲ႔ သြားခဲ့ရတာ ဒီပိေတာက္ မရွိတဲ့ လမ္းကို စလွမ္း ကတည္းကပါပဲ။ ေရေသာက္တိုင္း ပိုငတ္တတ္တဲ့ ဘဝေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရၾကည္တေပါက္ကို တမ္းတ ရွာေဖြေနမိတာကိုက မဟာအမွား၊ ေနရာမွားၿပီး လာရွာေနတာကိုးလို႔ အျပစ္တင္ရင္လဲ ကိုယ့္အေျခေနအရ ေရနစ္တုန္း ေကာက္ရိုး တစ္မွ်င္အေနအထားနဲ႔ ဒီနယ္ေျမကို ေရာက္လာတာ။
တျခား အခြင့္အလမ္း ဖမ္းဆုပ္လို႔လဲမရဘူး။ လမ္းေတြ႔ေနတာက ဒီကႏၱာရလမ္းေလးကို စိုေျပလာေအာင္ စြမ္းေဆာင္မယ္ဟဲ့လို့ေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာေတြ၊ ေတာက္ပမယ့္ သစၥာတရားကို ရိုးသားစြာေစာင့္သိမယ္ဟဲ့လို႔လဲ ရည္ရြယ္ခဲ့တာေတြ၊ တေထာင့္တေနရာကေန ေသြးခ်င္းေတြအတြက္ ေပးဆပ္မယ္ဆိုတာေတြ အားလံုးအားလံုး ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ ဒီပိေတာက္ရွားတဲ့ရပ္ဝန္းထဲ ေျခခ်မိတယ္ဆိုရင္ပဲ…………။
ကာရံေကာ ရစ္သန္ေကာ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး အသံုးမဝင္တဲ့ ကားအိုတစ္စီးလိုလို၊ ေတာဓေလ႔ အသံုးနဲ႔ေျပာရရင္ သားသတ္ရုံပို႔ဖို႔သာ အသံုးဝင္ေတာ့တဲ့ ႏြားအိုလိုလို ကိုယ့္ဘဝကို လက္ညွိဳးထိုးတတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အမွန္တရားရဲ့ဆန္႔က်င္ဘက္ေနာက္ ကေမာက္ကမမာယာေတြနဲ့ မဆံုးေသာလမ္းကို တြဲေလွ်ာက္မလား၊ ရုိက်ိဳးေသဝပ္စြာ မာနခဝါခ်၊ အငွားလူမိုက္ လုပ္မလား၊ တဇြတ္ထိုးတယူသန္နဲ႔ ေသသပ္တဲ့အမိန္႔ေတြေနာက္ ကလန္ကဆန္လုပ္မလား ဒါေတြေတြးရင္း ခ်ာခ်ာလည္ေနတုန္း ခုေတာ့တစ္ႏွစ္ေဟာင္းလို႔ တန္ခူးကာလ ပိေတာက္ အတာအခါသမယကို တဖန္ေရာက္လာျပန္ၿပီဆိုေတာ့ ပိတ္ရက္ရွည္ထဲ အေမ့အိမ္ကို တေခါက္ျပန္ရေတာ့မွာပါလားဆိုၿပီး ေလးတြဲ႔တြဲ႔ သက္ျပင္းပူကို မႈတ္ထုတ္မိတယ္။
ျပန္မယ္လို႔သာေတြးေနရတယ္ ျပန္ဖို႔အတြက္ လုပ္ရကိုင္ရမွာေတြက တသီတတန္းႀကီးကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ေမာတယ္ ေဒါသျဖစ္တယ္။ အျဖစ္က ဆိုးပံုေျပာျပမယ္။ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ရွည္ထဲျပန္ဖို႔က ဒီအရပ္က စိတ္သိပ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျပန္မယ့္သူနဲ႔ ရထားထြက္တဲ႔ အစင္းအေရအတြက္ အေခါက္ေရက မေလာက္မငွ စတိုင္လ္နဲ႔၊ ကားကလဲ ေဈးႀကီးေပးဝယ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ သႀကၤန္ပိတ္ရက္မတိုင္ခင္ ႏွစ္လေလာက္ဆိုကုန္ၿပီ။ အသိေတြ အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ ဝယ္မွ အိုေကတဲ့ပံုနဲ႔ ပရမ္းပတာအျဖစ္ေတြကို ဂုဏ္တင္ေျပာေနၾကတာကလဲ နားထဲမဆန္႔ေအာင္ၾကားရတတ္တဲ့ အခါႀကီးရက္ႀကီးအခ်ိန္……..။ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ တစ္ျမိဳ႔နဲ့တစ္ျမိဳ႔ ဆက္သြယ္ေရး ဆိုးတဲ႔အထဲ ျမိဳ႔ေတာ္သစ္္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဒီေနရာက အေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဝယ္လိုအားနဲ႔ ေရာင္းလိုအား မမွ်တဲ့အတြက္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ပိတ္ရက္ရွည္အတြက္ ရထား၊ ကားလက္မွတ္က အေတာ္ေလးခက္တယ္။
“ ဒို႔ကေတာ့ ဟိုမာစတာရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အိုေကတယ္။ ရွဴး တိုးတိုးေနာ္။ အသိမို႔လို႔ ဒီလို လက္မွတ္ရေအာင္ လုပ္ေပးတာ ေနာက္ဆို ျပန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး” ဘာညာ ဘာညာေပါ့။ အဲလိုေလး။ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီး အိုေကတဲ႔ ရထားကေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႔ အပ္ပါးဆိုတာေဝး၊ ရိုးရုိးခံုေတာင္မရလို႔ ခံုမဲ့နဲ႔ ေျခက်င္ မျပန္ရရုံတမယ္ တိုးပိတ္ ၾကပ္သိပ္ေနတာကို အတင္း တိုးေဝွ႔စီးၿပီး အတင္းအဖ်င္းေတြ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားရမယ္………. လက္မွတ္က အလုအယက္ၾကားထဲ ဝယ္ရတာမို႔ ကိုယ္က်တဲ႔ရထားက မိုးမလင္းခင္ ထြက္မယ္ဆိုလာထား မနက္ေလးနာရီ ေလာက္ထၿပီး ေနထိုင္ရာအေဆာင္ကေန ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႔ထဲမွာရွိတဲ႔ ဘူတာရုံဆီကို သြားဖို႔ လံုးပန္းရမယ္……..ရထားလက္မွတ္ခက ၅၀၀ နဲ႔ ၁၀၀၀က်ပ္ ၾကားပဲက်တဲ႔ ရထားကို ကိုယ္ေနတဲ႔ အေဆာင္ကေန တုတ္တုတ္ လို႔ေခၚတဲ႔ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ကို တစ္ေထာင္ေပးစီးမလား၊ ဆိုင္ကယ္တက္စီကိုပဲ သံုးေထာင္ ေပးစီးမလား ကတိုက္ကရိုက္ ေျပးေပေတာ့ပဲ။ ဒီၾကားထဲ
ဘယ္ခရီးသည္ေတာ႔ ဆိုင္ကယ္သမားက ရိုက္ႏွက္လုယက္ သြားျပန္ၿပီစတဲ႔ သတင္းဆိုးေတြကလဲ ၾကားေနရျပန္ေတာ့ ကြန္မန္ဒိုလို စိတ္ထားၿပီး တကၠစီသမား ေနာက္လိုက္ရတဲ့ ဒုကၡကလည္း မေသး၊ ထမ္းပိုးထက္ လက္ခကႀကီးတဲ႔ အိမ္ေတာ္ျပန္ခရီးကို ရင္ေလးစြာ ေတြးေနမိတယ္။
အိမ္ေတာ္ကလူတိုင္း ျပန္ခ်င္ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ရုံးအေရာက္ ျပန္ရမယ့္ ဒုကၡကလည္း အေတာ္ႀကီးေသးတယ္။ ကားလက္မွတ္က ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ေဝလာေဝး။ ရထားလက္မွတ္ကလည္း ရထားရုံးခ်ဳပ္မွာ M.O နဲ႔တကြ သြားတိုးရဦးမယ့္ဒုကၡ၊ ေနာက္ညရထားမရွိပဲ ေန႔ထြက္တဲ႔ရထားကို မနက္အေစာဆံုး ရထားနဲ႔က်လို႔ကေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ႔ေနရာနဲ႔ ဘူတာရုံက ညအိပ္ေစာင့္ရမယ့္အျဖစ္။ ရထားခထက္ အိမ္ကေနဘူတာရုံကို လာမယ့္ကားခက ပိုေျမာက္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ မိန္းမသားျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို ရန္ကုန္ျမိဳ႔စြန္မွာရွိတဲ့ အိမ္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အေဖက ဘူတာႀကီးကို မနက္ အေစာဆံုးထြက္မယ့္ ရထားအမီ လိုက္ပို႔ရတယ္ေလ။ သူ႔ခမ်ာ အိပ္ေရးပ်က္၊ ပင္ပန္းတယ္။ ျပန္ေတြးလို္က္ေတာ့ အိမ္ကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ကၽြန္မေနတ ဲ့အေဆာင္နားက မိုးကုတ္ တရားရိပ္သာမွာ ဆယ္ရက္တရားစခန္းဝင္ၿပီး တစ္ႏွစ္လံုးလုပ္ခဲ႔တဲ႔ အကုသိုလ္ အညစ္အေၾကးေတြကို မစင္ၾကယ္ရင္ေတာင္ ဗုဒၶတရားရိပ္ ခိုလႈံခြင့္ရခ်ိန္ေလးမွာ ပြားမ်ားအားထုတ္မယ္လို႔ ရည္သန္ၿပီး ေယာဂီစာရင္း ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကလဲ ရုံးပိတ္ရက္ရွည္မွာ မျပန္ပဲ ေနျပည္ေတာ္မွာ တရားစခန္းဝင္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သာဓုသံုးႀကိမ္ေခၚၿပီး ခြင့္ျပဳခဲ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သႀကၤန္ရက္ရွည္ႀကီးဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ ျပန္ဖို႔အတြက္ ကရိကထေတြမ်ားသူနဲ႔၊ ဗ်ာပါဒမ်ားသူနဲ႔ စည္စည္ညံေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ တရားရိပ္သာကို အထုပ္ေလးဆြဲၿပီးဝင္ခဲ႔ေတာ့တယ္။ တရားရိပ္သာကို ဝင္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေအးျမတဲ႔အရိပ္အာဝါသကိုခံစားလို္က္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရိပ္သာထံုးစံအတိုင္း စာရင္းေပးထားသူေတြကို ေနရာခ်တာ အေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ရထားစီးရတာနဲ႔စာရင္ ဒါက ျမတ္ေသးတယ္ေလ။ ခဏေလးၾကာေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ သတ္မွတ္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့တယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္ဇရပ္ေလး အေပၚထပ္မွာတဲ႔။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေဘးနားမွာ။ သူတို႔က ကေလးမေလးဆိုတဲ႔အၾကည့္နဲ႔ တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားစကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနၾကတယ္။ စကားေျပာေနလိုက္ၾကတာ သူတို႔ရဲ့သြားေလသူေတြကို တမ္းတမ္းတတနဲ႔ ေနာက္ၿပီး သားသမီးေတြအေၾကာင္း ေျပာေနလိုက္ၾက ရယ္လိုက္ၾက တရားစကားေလး စြက္လိုက္ၾကနဲ႔ ငယ္ေပါင္းေတြျဖစ္ပံုရတယ္ေလ။
ကၽြန္မကိုေတာ့ ငဲ့ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳရုံေပါ့။ အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္က ေဖြးေဖြးလႈပ္ ဆံႏြယ္ေတြၾကား ေဆးလိပ္ခိုးေငြ႔ေတြ တလူလူနဲ႔ေပါ့။ စကား ေျပာေပါက္ေတြကလဲ ဒီနယ္သားမွန္း သိသာတယ္။ ခဏေနၾကာေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ဟန္တူတဲ႔ အမ်ိဳးသားလူရြယ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အမယ္အိုေတြဆီ ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ ပါလာတဲ႔ စားဖြယ္ရာေတြကို ေပးၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္။ အမယ္အို ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ဆုေတြေပးၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သားတစ္ေယာက္က “အလုပ္ သြားလိုက္အံုးမယ္ အေမ”လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားေလရဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မေဘးနားက အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္ကလဲ သူတို႔ရဲ့ေရွ့ေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း၊ ကၽြန္မကိုလဲ အလာပသလာပေျပာရင္းနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီး လာခဲ႔ေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ခုလိုတရားစခန္းဝင္ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကို သူတို႔က အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ကၽြန္မကို ဘယ္ဌာနကလဲ ဘာလုပ္ရတာလဲ စသျဖင့္ေမးျမန္းၾကေသးတယ္။ “အိမ္မျပန္ပဲ တရားစခန္းဝင္တာ ကုသိုလ္ရတာေပါ့။ ခုလိုလူငယ္ေတြ ဘာသာတရား ကိုင္းရႈိင္းတာကိုလဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္”ဆိုၿပီး ခ်ီးမြမ္းေနၾကေလရဲ့။ ဆယ္ရက္စခန္းပြဲ အစေန႔ေတြမွာေတာ့ ေဟာတရားနာလိုက္ ရႈမွတ္ပြားလိုက္နဲ႔ ေနသားတက်ပါပဲ။ ဝန္္ထမ္းအမ်ားဆံုးပါတဲ႔ ေယာဂီေတြၾကားမွာ နယ္ခံရြာခံ အမယ္အိုေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး အေနက်ံဳ႔ေနရရွာ တာေတြ႔ရေသး။ ဆယ္ရက္ျပည့္တဲ႔ေန႔မွာေတာ့ ေရစက္ခ်တရားနာၿပီး စခန္းသိမ္းပြဲလုပ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔အားလံုးလဲ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ဖို႔ လံုးပန္းရေတာ့တာေပါ့.။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ ရုံးတက္ရမွာမို႔ ေန႔လည္ဆြမ္းစားၿပီးတဲ႔အခ်ိန္ ဆရာေတာ္ ဘုရားကို ခြင့္ပန္ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္ဖို႔လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။
ပစၥည္းေတြသိမ္းေနရင္း ေဘးနားက အမယ္အိုႏွစ္ေယာက္က ေဆးျပင္းလိပ္ေလး ဖြာရႈိက္ရင္းက “အင္း….ျပန္ၾကေတာ့မွာေပါ့ေလ….ဒို႔မ်ားေတာ့ အသက္ရွင္သခိုက္ေလး အားထုတ္လိုက္အံုးမလို႔ ေနရစ္ခဲ႔မယ္ေဟ့……”လို႔ ေျပာေနတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ရင္း “ကေလးက ဘယ္ရုံးကလဲ” လို႔ေမးေတာ့ ကၽြန္မက ကိုယ့္ဝန္ႀကီးဌာန နာမည္ကို ျပန္ေျဖရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ “အင္း….ကေလးတို႔ရုံးေတြ မေဆာက္ခင္၊ မေရာက္ခင္တုန္းကေတာ႕ ဒို႔မ်ားရြာက သိပ္သာယာ သေပါ့၊ ဒို႔ဝိုင္းကလဲအက်ယ္ႀကီး ကိုင္းေတြကလဲမ်ားတယ္၊ အိမ္ကအဘိုးႀကီးက သူႀကီးေလ ဘုရားဒကာေက်ာင္းဒကာေပါ့၊ အရင္တုန္းက ဒီေတာရေက်ာင္းေလးကို ငါတို႔ေတြပဲ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့ခဲ႔ရတာ၊ ကုသိုလ္ေတြ မနည္းခဲ့ဘူး၊ ခုေတာ့ အဲဒီကိုင္းေတြအကုန္လံုး ကေလးတို႔ေနဖို႔ အေဆာင္ေတြ၊ ရုံးေတြေဆာက္ဖို႔သိမ္းလိုက္ၿပီ၊ ကိုင္းေတြကုန္ၿပီ၊ အိမ္ဝိုင္းလဲေပ ၄၀-၆၀ အဝိုင္းေတြခ်ေပးတဲ႔ ေနရာမွာ အိမ္ေဆာက္ေနရတယ္၊ ေခၽြးနဲစာနဲ႔ လက္က်န္ အတြင္းပစၥည္းေလးေတြကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ေဆာက္ရတာကလား၊ အိမ္က ေသးေသးရယ္ပဲ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလဲမသိပါဘူး…….” ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အေတာ္ခံစားသြားရတယ္။
မေနႏိုင္တဲ႔အဆံုး ကၽြန္မက “ဒါဆို အဘြားတို႔ ေလ်ာ္ေၾကးရမွာေပါ့ ဘယ္ေလာက္ေပးလဲ” ဆိုေတာ့ “တစ္ဧက ႏွစ္သိန္းတဲ႔ ၊ ဒို႔မ်ားေျမကအမ်ားႀကီးေလ ဆယ္ဧကေက်ာ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ သိမ္းတဲ႔အထဲမွာပါသြားတာေလ၊ ခုလုပ္ေနတဲ႔ တည္းခိုရိပ္သာေတြနားကေပါ့၊ ေလ်ာ္ေၾကးကလဲ ေပးမယ္ေပးမယ္နဲ႔ ခုထိေတာ့မရေသးဘူး၊ စိုက္စားဖို႔ေျမလဲမက်န္ေတာ့ဘူး”လို႔ ရီေဝေဝမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေငးေျပာေျပာတယ္။
ကၽြန္မက “သူမ်ားေတြေကာ ေလ်ာ္ေၾကးအျပည့္ရၾကလား၊ အဘြားက ဆိုင္ရာကိုသြားေျပာေပါ့၊ တစ္ဧကႏွစ္သိန္းက နည္းနည္းေလးရယ္၊ ဒါကိုေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမေပးတာ၊ သားသမီးေတြက ခုဘာေတြလုပ္စားၾကလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ အဘြားအိုက “အို ကေလးရယ္ အမ်ားပဲဟာ ဒို႔တဦးတည္း မရတာမွမဟုတ္တာ အားလံုးခံၾကရတာပဲ ဝဋ္ေႂကြးလို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။ ဘယ္ကိုသြားေျပာရမွာလဲကြယ္။ သားသမီးေတြအရင္က ကိုင္းစိုက္ယာစိုက္ေပါ့၊ ခုေတာ့ သားေတြက “ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူးအေမရယ္ ေဈးပဲေရာင္းတတ္တာ”ဆိုၿပီး ဟင္းရြက္စိမ္းေလးေတြေရာင္းတယ္ ပန္းရံေတြလဲလိုက္လုပ္တယ္ ခုေတာ့ဆိုက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ နည္းသြားၿပီ လမ္းျပင္တာေလာက္ကလဲ လူလိုမွ အလုအယက္လိုက္လုပ္ရတာ။ လူျပည့္ၿပီဆို အလုပ္ကမရေတာ့ဘူး၊ သမီးေတြက ပန္းရံလုပ္ ကုန္စိမ္းေရာင္း၊ သားေတြက ဆိုင္ကယ္တက္စီဆြဲဖို႔လဲ ပိုက္ဆံကမရွိ ဆိုေတာ့ က်ပန္းေတြလုပ္ စည္ပင္သာယာမွာ ေန႔စားဆိုလားလုပ္တယ္၊ ေန႔စားအလုပ္က တခါတေလမွ လုပ္ရတာ၊ ဒီၾကားထဲ ကုန္စိမ္းေရာင္းတယ္၊ ေဈးေရာင္းတာကလဲ မလြယ္ဘူး၊ ဆိုင္ခန္းမရွိေတာ့ သတ္မွတ္တဲ႔ ေစ်းေကာက္ေပးမွ ေရာင္းရတာ၊ ေဈးေကာက္နဲ႔ မလြယ္ဘူး။ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာေတြထဲလဲ လွည့္ေရာင္းတာ မိရင္ဖမ္းတယ္တဲ႔။ အိမ္း…. ဒို႔လဲ ဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၿပီး အသက္ဆက္ရအံုးမလဲ မသိဘူးေအ၊ ေသခါနီးေနတဲ႔ ငါတို႔ကအေရးမႀကီးေပမယ့္ သားသမီးေတြက ခုမွဘဝ စၾကတုန္း သူတို႔ေရွ့ေရး ရင္ေလးတယ္ေအ” လို႔ေျပာေလရဲ့။
စိတ္ကူးတည့္ရာ အသစ္တစ္ခုရဖို႔ စေတးေပးရတဲ႔သူေတြရဲ့ လည္ေခ်ာင္းေသြးေတြကို အာမခံခ်က္ မေပးႏိုင္တဲ႔ အျဖစ္အတြက္ နားရည္ဝေနတဲ႔ သံစဥ္ခပ္ပဲ့ပဲ့တစ္ခုကို ျပန္ၾကားေနရသလို မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနရတယ္။ ကၽြန္မလဲစိတ္မေကာင္းဘူး၊ အေျခအေနေတြကို နားလည္ေပးထားရတာကိုေပါ့။ အဘြားအိုေျပာတဲ႔ ဝဋ္ေႂကြးနဲ႔ ပတ္သက္တာကိုလဲ ဆန္းစစ္ေနမိျပန္တယ္။
အေတြးတစ္ခုရတာနဲ႔ ကၽြန္မက “အဘြားတို႔ တျခားရပ္ရြာမွာ အမ်ိဳးေဆြမရွိဘူးလားဟင္” လို႔ေမးေတာ့ “ဘယ္……မရွိဘူးေအ့ က်ဳပ္တို႔က ဒီမွာေမြး ဒီမွာႀကီးတရြာလံုးက အမ်ိဳးခ်ည့္ေနတာ ခုေတာ့တမ်ိဳးလံုး ဒုကၡေရာက္တာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကယ္ခိုင္းရမလဲ” ဆိုၿပီး ေငးရီရီမ်က္လံုးေတြက မ်က္ရည္လဲ့ေနတာကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထဲထိခိုက္လာရတယ္။
ေဆးလိပ္ကို တစ္ခ်က္ ဖြာရႈိက္လိုက္ရင္းက အဘြားအိုက “ဒီလိုအခ်ိန္ဆို အရင္တုန္းက တရြာလံုး ရွင္ျပဳမဂၤလာနဲ႔ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲေပါ့ေအ……ခုေတာ့ စားဖို႔ေတာင္ မနည္း ရွာႀကံေနရတာ ဆိုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ ငါတို႔လိုလူအိုေတြအတြက္ သူတို႔ေတြ မနည္းရွာေဖြေပးေနရတာ၊ ကေလးေတြက သိတတ္လို႔ ေနာက္မဟုတ္ရင္ ခြက္ဆြဲရမယ္……အိမ္း ကေလးေတြလဲ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ အျမဲဆုေတာင္းေပးေနမိတယ္ ခုတရားစခန္းဝင္ေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဝန္ထမ္းေတြကို ဦးစားေပးရေတာ့တာေပါ့။ သူ႔ကို ပစၥည္းေလးပါးလွဴတဲ႔ ဒကာေတြ ဒကာမေတြကိုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳရေတာ့ ငါတို႔မလဲ ေဘးေရာက္ေနရၿပီ ခုလိုအခ်ိန္တရား အားထုတ္စရာက ဒီေက်ာင္းေလးရွိတာကိုး ငါတို႔ကေတာ့ ေက်ာတခင္းစာ အေတာ္ရွာရတာေနာ့ တရားအားထုတ္ခ်င္လို႔သာ လာခဲ႔ရရွာတာ ခုဆိုအိမ္မွာ ငါ့ျမစ္ေပါက္စေလးေတြဆို အထိန္းအကြပ္မရွိနဲ႔ ေက်ာင္းလဲ မထားႏိုင္ဘူးေလ စားဖို႔ကို တစ္အိမ္လံုးထြက္ရွာေနရသကိုး ငါမရွိေတာ့ အဲျမစ္ကေလးေတြလဲ ထိန္းတဲ႔သူ မရွိျဖစ္ေနေတာ့တာ မတတ္နိုင္ဘူးေလ၊ ရသခိုက္ေလး ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ရဦးမွာမို႔ မ်က္စိမွိတ္လာခဲ႔တာ…..” လို႔ ဆက္ေျပာေနတယ္။
ကၽြန္မလဲ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပးစရာ စကားစရွာေနမိေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းေတာင္ ေျခာက္ေနတဲ့ အျဖစ္နဲ႔မို႔ အျပန္ခရီးအတြက္ အသက္ႀကီးသူေတြအားလံုးကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္လာရေတာ့တယ္။ လမ္းမွာလဲ ပိေတာက္ပင္ေတြမရွာမိေတာ့ဘူး။ ေနကလဲ ပိုပူျပင္းေနသလိုပဲ..။ လက္ျပက်န္ရစ္ခဲ့တဲ႔ အဘြားအိုမ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္ေနမိတယ္………..။ ေနေတာ္ေတာ္ ပူေနတယ္….။
အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ ့ ဝမ္းစာအတြက္ ျမိဳ႔မေဈးအေျပးသြားမိတယ္။ ကားေပၚမွာ အမယ္အိုတစ္ေယာက္ ျခင္းေတာင္းစုတ္ေလး တစ္လံုးနဲ႔ရယ္။ လက္ထဲမွာ တစ္ေထာင္တန္ေလး တစ္ရြက္နဲ႔။ ေဈးေတာင္းေလးအသာခ်ၿပီး ကားၾကမ္းခင္းမွာထိုင္ၿပီးမွိန္းေနတယ္။ ၾကည့္ရတာဒီလိုကားေတြနဲ႔ ခရီးမသြားဘူးတဲ့ပံုနဲ ့ အန္ထားပံုရတယ္။ သူလဲ ဟိုအဘြားအိုတို႔လို ဘဝတူေတြလား။ သားသမီးမရွိေတာ့ ရုန္းကန္ေနရပံုရတယ္။
ေဈးေရာက္ေတာ့ ဟင္းရြက္သည္က အေတာ္ေလးနည္းေနၿပီ။ မိုးခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီ။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ဟိုေယာင္ဒီေယာင္လုပ္ေနတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္မိန္းကေလးသံုးေယာက္ေလာက္က က်င့္သားမရေသးတဲ့ ဟန္ပန္ တစ္ခုကို မ်က္ႏွာျပင္မွာ ေနရာေပးထားတယ္။ ပါးမွာလဲ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျခယ္သထားဟန္နဲ႔ ဟန္ပန္မက်ျဖစ္ေနတယ္။ သူမတို႔ မ်က္ဝန္းေတြက တစံုတရာကို ဝမ္းစာအတြက္ရွာေနဟန္နဲ႔ ဘဝတစ္ခုအေပၚ သစၥာရွိစြာ ရုန္းကန္ဖို႔ အသင့္အေနအထားေတြနဲ႔။
ဆိုင္ကယ္ တက္စီသမားေတြကလဲ မ်က္ဝန္းခ်င္း ဆံုလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုၿပီး အလုအယက္ ေဈးေခၚၾကတယ္။ ဝမ္းစာအတြက္ကိုး။ အားလံုးကို ျခံဳၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မ ဒီနယ္ေျမမွာ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနရတာကို မသတီျဖစ္လာတယ္။ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္ က်ထားတဲ႔ ေနရာအလုပ္အကိုင္ အသိုက္အျမံဳေတြ ပ်က္စီးၿပီးမွ ျဖစ္လာတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို ၾကည့္ရင္း ရင္မွာ နာက်င္ေနမိတယ္။ သူတို႔သဘာဝ သူတို႔ အိုးအိမ္ေလးေတြ ေပ်ာက္၊ ကံအေၾကာင္းမလွတဲ႔ အေျခအျမစ္မရွိတဲ႔ သူေတြအျဖစ္ ဘဝေျပာင္းၿပီး ျမိဳ႔ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ မညီညြတ္တဲ႔ မလိုလားအပ္တဲ႔ အာမခံခ်က္မရွိတဲ႔ ဘဝေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ဝမ္းစာအတြက္ ရွာၾကံေနၾကတဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး စက္ဆုပ္မိေနတယ္။
ပိေတာက္ေတြလဲ မျမင္တဲ့ ဒီသႀကၤန္ကေတာ့ ၿပီးသြားခဲ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ သႀကၤန္ခ်ိန္ခါေရာက္တိုင္း အဲဒီႏွစ္တုန္းက တရားစခန္းမွာ ဆံုခဲ့ၾကားခဲ့ခံစားခဲ့ရတဲ့ အရာအားလံုးဟာေတာ့ ရင္ထဲစြဲက်န္ ေနရစ္ေတာ့တယ္ေလ။ သႀကၤန္နဲ ႔ပိေတာက္ ခြဲမရသလို၊ ပိေတာက္ျမင္တိုင္း ကၽြန္မ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကာရံမလွတဲ့ ဘဝမ်ားစြာအတြက္ အိပ္မက္ဆိုးလို တေစၦေျခာက္ခံေနရတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။
ရပ္ေဝးေျမျခားမဟုတ္တဲ႔ ကိုယ့္အမိေျမရဲ့ အထင္ကရေနရာ အသစ္တစ္ခုမွာ ျဖစ္ပ်က္ႀကံဳေတြ႔ၾကရတဲ႔ အမွန္တရားေတြဟာ မင္ရည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ေရးထားတဲ႔ စကၠဴျဖဴစာတမ္း ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ပံုျပင္လို႔လဲ ေျပာမထြက္ပါဘူးေနာ္။ စကၠန့္မလပ္မရုိးႏိုင္တဲ႔ မ်က္ရည္စေတြကို ေျခနဲ႔ နင္းကန္လိုက္ပံုေတြကလဲ သိုသိုသိပ္သိပ္ပါပဲ……….။ “အမ်ားပဲေလ……။ အမ်ားပဲ……။ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးေလ……။ ဝဋ္ေပါ့……” ဆုိတဲ႔ အသံက ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ဒုကၡဆိုတာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေတြ႔ရမွ လူသိတတ္ၾကေပမယ့္ ဒီလို လူမသိသူမသိတဲ့ ဘဝဆိုးေတြနဲ႔ ဒုကၡသည္ေတြကို ဘယ္လို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ကူညီႏိုင္ၾကမလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ ေဝခြဲမရပါဘူး။ အမ်ားပဲေလ ဆိုတဲ့ အမယ္အိုရဲ့ စကားကလဲ နားထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲပါ……………။
ေငြအတြက္ ဘဝပ်က္ေနရသူေတြ၊ ဘဝမပ်က္သင့္ပဲ ပ်က္ေနရသူေတြ၊ ပညာတတ္ေပမယ့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနရသူေတြ၊ အလုပ္ရွိေပမယ့္ စားမေလာက္၊ ေသာက္မေလာက္ဘဝနဲ႔ အေၾကြး ပတ္လည္ဝိုင္းေနသူေတြ၊ ဘဝေတြအတြက္ ကိုယ့္ဘဝကို ေရာင္းစားခံထားၾကရသူေတြ၊ အျမတ္ထုတ္ခံေနရသူေတြ၊ အာမခံခ်က္မရွိတဲ႔ ျပည့္စံုျခင္းေတြၾကား လံုးပါးပါးေနၾကရသူေတြ… …….။
မ်က္ကန္းတေစၦ မေၾကာက္ေတာ့သလို အျဖစ္ဆိုးကို သေဘာေတြ႔ေနရသူေတြ၊ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႕ကာနမ္းေနရသူေတြ၊ နားလွည့္ပါးရိုက္ ခံေနရသူေတြ၊ သကာေလာင္းထားတဲ႔ ပံုရိပ္ေယာင္အေပၚ အတၱေတြနဲ႔ ခယေနၾကသူေတြ…………ေသခ်ာေတြးလိုက္ေတာ ့ အားလံုး ဒုကၡသည္ေတြ ပါလားလို႔ေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာ မိတ္ေဆြတို႔ ဘယ္လို သတ္မွတ္ပါသလဲ…..။ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ နိုင္ငံသားေတြ အျဖစ္လား။ ဒီလို သႀကၤန္ခါထဲ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ရွည္က ကၽြန္မ ၾကားခဲ႔ခံစားခဲ႔ရတာေတြကို တေစၦေျခာက္သလို ျပန္ေျပာင္းခံစားေနရပါၿပီ……..။ မိတ္ေဆြတို႔အားလံုးလဲ ဒီလို ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ နည္းလမ္းေလးမ်ားရွိရင္ ေဝမ်ွေပးၾကပါလို႔………။
(မွတ္ခ်က္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ သႀကၤန္တြင္း ေနျပည္ေတာ္တြင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရေသာ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခ်က္ တစ္ခုအား မွ်ေဝျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
ညေနဥာဏ္
---------------------
သႀကၤန္နားနီးတုိင္း ကၽြန္မရဲ႕ 2008ခုႏွစ္အတာသႀကၤန္ရက္မ်ားဆီက ႀကံဳေတြခံစားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြဟာ ပိေတာက္ရနံ႕နဲ႔အတူ ကၽြန္မႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို ထပ္မံထိုးႏွက္လာေတာ့တယ္... သံလြင္အိပ္မက္မွာပါဖူးတဲ့ ပိေတာက္တေစၦကို ထပ္မံခံစားေပးၾကပါစို႔ေနာ္...
