ရြက္ေညာင္းခ်ိန္

(၁)
ေ၀့ကနဲတိုက္ခတ္သြားေသာ ေလေပြတစ္ခ်က္က ေခါင္းရင္း႐ွိ တမာပင္အိုကို လႈပ္ခါသြားသည္။ ေရာ္႐ြက္၀ါတို႕ တ႐ွဲ႐ွဲျမည္ျပီး ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာျဖင့္ ေျမေပၚသို႕ေၾကြၾကသြားသည္။ အခန္းတြင္းရွိ ဖေယာင္းတိုင္ငယ္မွာ ေလအေ၀့ေၾကာင့္ မီးညြန္႕ေလး ဘယ္ညာ ယိမ္းထိုးသြားသည္။ ေလတိုးသံတစ္ခ်က္ကတိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္သလိုပင္။
အခန္းငယ္အတြင္း ေဆး၀ါးမ်ဳိးစံု၏ ရနံ႔ႏွင့္ ေခၽြးနံ႕ တို႕ေပါင္းစပ္ကာ ညႈီစို႕စို႕ အနံ႔တစ္ခုက လႊမ္းၿခံဳေနေတာ့သည္။ "ကၽြတ္...ကၽြတ္...ကၽြတ္..."မသဲမကြဲ ညည္းညဴရင္း မိန္းေမာေနရာမွ ႏိုးလာသည္။
..
အာေခါင္တခုလံုးေျခာက္ကပ္၍ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ကြဲရွရွ ျဖစ္ေနသည္။ တကိုယ္လံုး ႏြမ္းနယ္ ႏံုးခ်ိၿပီး ေနရာေပါင္းစံုမွ တစစ္စစ္ကိုက္ခဲေနသည္။ ေျခလက္တို႕အနည္းငယ္လႈပ္႐ွားျခင္းကပင္ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းေစသည္။ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး မူးေနာက္ ထံုထိုင္းေနသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွ စူးစိုက္ေတြးေတာ၍ မရခ်င္ေတာ့။ နားထင္ကိုေဆာင့္တက္လာေသာ ေသြးတို႕ကလည္း ေသြးေၾကာမ်ား ေပါက္ထြက္လုမတတ္ အခံရဆိုးလွသည္။ ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာက တေန႕တျခား ဆိုး၍သာလာသည္။ အျမင္အာ႐ံုတို႕ေ၀၀ါးေနသည္။ ဇနီးႏွင့္သားငယ္ တို႕၏ ၫႈိးငယ္ေသာမ်က္ႏွာကို မသဲမကြဲျမင္ေနမိသည္။ ငယ္စဥ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆိုးေပခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္ျမင္မိသည္။ တခါတရံ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာစာအုပ္မ်ားမွ ဟိုတစဒီတစ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္မ်ား၊ ဒႆနမ်ား၊ တက္က်မ္းမ်ား၊ ဓမၼစာေပမ်ား ေရာေထြးကာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္လည္း ေပၚလာတတ္သည္.....။
"တံု...တံု...တံု............."အေ၀းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံသဲ့သဲ့ထြက္ေပၚလာသည္။ အၾကားအာ႐ံုတို႕ မၾကည္လင္ေတာ့ေပ။ ဓမၼေတးသံတို႔ မၾကားတခ်က္ၾကားတခ်က္ျဖင့္ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ သဲကြဲစြာမသိႏိုင္ေတာ့။ ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္၏ စူးစူးရွရွ ေအာ္ဟစ္ လိုက္သံက ႏွလံုးသားကိုဆူးခၽြန္ျဖင့္လာေရာက္ထိုးသည့္ႏွယ္။ ေခြးတစ္ေကာင္၏ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလိုက္သံေၾကာင့္ ၾကက္ သီးထ သြားမိသည္။ အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္၏ စုတ္ထိုးသံက သံေ၀ဂသံ လိုလို၊ ဂ႐ုဏာသံလိုလို။
(၂)
"အင္း....အင္း......အီး.....ဟင္း..............."
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွ ရင္၀မွ စူးစူးေအာင့္ေအာင့္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ညည္းညဴရင္း အသိျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ အံကို တင္းတင္း ႀကိတ္ေနရျခင္းေၾကာင့္ သြားတို႔ပင္ နာက်င္ေနၿပီ။ "ဟင္း.............." ခနဲ သက္ျပင္းခ်ရင္း မေက်နပ္ျခင္း ေဒါသျဖင့္ ေ၀ဒနာကို လူးလွိမ့္ ခံေနရသည္။ "အားတင္းထားပါ အေဖ.." စကားသံႏွင့္ အတူ ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စံု၏ ထိေတြ႕မႈကို ခံစားမိသည္။ ေခါင္းကို အသာေစာင္းငဲ့ ၾကည့္မိေသာအခါ သားငယ္ကို ၀မ္းနည္းရိပ္သန္းေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ သားငယ္၏ၾကင္နာေသာ အၾကည့္ေၾကာင့္ ေ၀ဒနာ အနည္းငယ္ သက္သာသြားသလိုပင္...။ "အရမ္းနာေနလား အကို….." တိုးညွင္းစြာ ေမးလိုက္ေသာ ဇနီးသည္၏ အသံက ေျဖးေလးစြာ ထြက္လာသည္။ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က နဖူးျပင္ကို ညင္သာစြာစမ္းသပ္ကာ က်န္လက္တဖက္က ရင္ဘက္ေပၚတင္ထားေသာ လက္အစံုကိုလာေရာက္ဖ်စ္ညွစ္ေနသည္။ တင္းက်ပ္စြာဖ်စ္ညွစ္လာေသာ သူမ၏လက္ကို ျပန္လည္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း အားတင္းကာ ၿပံဳးျပလိုက္မိသည္။ သားငယ္ႏွင့္ဇနီးသည္ကိုတလွည့္စီ ၾကည့္ရင္း အလုိလို၀မ္းနည္းလာသည္။ မ်က္၀န္းအစံုမွာ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ိုင္းလာသည္။ "အို...ငါဘာလို႔ ငိုရမွာလဲ"... ပါးစပ္ကို တင္းတင္းပိတ္ထားရင္း စိတ္အတြင္းမွ သားငယ္ႏွင့္ဇနီးကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနမိသည္။ ရင္၀မွာ တင္းက်ပ္ ဆို႔ပိတ္ကာ အသက္႐ႈသံတို႔ ျမန္လာသည္။ မ်က္စိကိုအသာ ပိတ္ကာ မွိန္းေနလိုက္မိသည္။ တျဖည္းျဖည္း မိန္းေမာရင္း အာ႐ံုတို႕ ေ၀၀ါးသြားသည္။
"အေဖ ..ပ်ားရည္ေလး ေသာက္လိုက္ပါအံုး"...
သားငယ္၏အသံေၾကာင့္ မ်က္စိကို ျဖည္းညွင္းစြာ ဖြင့္လိုက္မိသည္။ ေရေႏြးႏွင့္ စပ္ထားေသာ ပ်ားရည္ကို စတီးဇြန္းငယ္ျဖင့္ခပ္၍ ပါးစပ္အတြင္းေလာင္းထည့္လိုက္သည္ကို အလိုက္သင့္ မ်ဳိခ်လိုက္သည္။ အရသာကား မေပၚေတာ့ေပ။ လွ်ာတစ္ခုလံုးထံုထိုင္း ထူထည္းေနေတာ့သည္။ ေရာဂါ၏ ၀ါးမ်ဳိျခင္းခံရေသာေၾကာင့္ အသားအရည္တို႔မွာ ႀကံဳလွီေဖ်ာ့ေတာ့၍ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနသည္။ အံႀကိတ္ရလြန္းသျဖင့္ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္မွာလည္း ခြက္၀င္လုမတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေ၀ဒနာခံစားရလြန္းေသာေၾကာင့္ ေယာင္ယမ္းကိုက္မိၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုတို႔မွာ ေပါက္ၿပဲေနသည္။ ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုးလည္း ဘယ္ညာမေစာင္းဘဲ အိပ္ရသျဖင့္ အပူေလာင္ကာ အနာျဖစ္ေနေတာ့သည္။
"ဟူး........." သက္ျပင္းေမာ႐ႈိက္ထုတ္ရင္း နာက်င္မႈေၾကာင့္ နဖူးေၾကာတြန္႔ကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ႐ႈံ႕တြသြားမိသည္။ နာက်င္မႈကို ခါးသည္းစြာ အံႀကိတ္ခံရင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိလစ္ ေမ့ေျမာခဲ့ဖူးသည္။ သတိလစ္ရာမွ လြတ္ေျမာက္လာလွ်င္လည္း ထိုဒုကၡဆိုးႏွင့္သာ ရင္ဆိုင္ရျပန္သည္။ ဆုတ္ယုတ္လာေသာ အားအင္တို႔ႏွင့္အတူ မာေၾကာခဲ့ေသာ စိတ္ဓာတ္တို႔ပါ ယိမ္းယိုင္ ၿပိဳလဲလာသည္။ မိမိကိုယ္ကိုပင္ ပီပီျပင္ျပင္ မသိခ်င္ေတာ့.....။တခါတရံ အတိတ္ကိုေရာက္သြားသည္။ တခါတရံ အနာဂတ္ကိုေရာက္သြားသည္။ အတိတ္ႏွင့္ အနာဂတ္အၾကား ေမ်ာလြင့္ေနေသာအခ်ိန္တြင္သာ ေ၀ဒနာကို ေမ့ေလ်ာ့သက္သာေစသည္။ သို႕ေသာ္ ေခတၱခဏမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ပင္ပန္းလွၿပီ။ အလြန္႕အလြန္ကိုပင္ပန္းလွၿပီ။ ငရဲတမွ် ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာတို႔မွ လြတ္ေျမာက္လိုလွၿပီ။ ေသမင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရျခင္းက အခံရခက္လွပါၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင့္ မေႂကြလြယ္ရသနည္း....။
(၃)
သားငယ္မွာ ဆရာ၀န္ပင့္ရန္ ထြက္သြားသည္။ ဇနီးသည္မွာ လူမမာ၏ အ၀တ္အစားမ်ား ေလွ်ာ္ဖြတ္ရန္ လံုးေထြးေခါက္ယူ ေနသည္။ "အကို…ခဏေနာ္…ညီမ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္လိုက္အုံးမယ္…"
မိွန္းေနရာမွ အသာအယာ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္မိသည္။ မ်က္စိကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္မခ်သလိုၾကည့္ေနေသာ ဇနီးသည္ႏွင့္ မ်က္၀န္းျခင္းဆံုမိသည္။ မို႕အစ္ေနေသာမ်က္ခြံတို႕က အၾကိမ္ၾကိမ္ငိုထားသည့္ဟန္ရွိသည္။ အားေပးအၿပံဳး တခ်က္ေပးမိသည္။ ေတြေတြေငးေငးစိုက္ၾကည့္ေသာ သူမ၏မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲကာ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းတို႕ တလႈပ္လႈပ္။ သို႕ေသာ္မည္သည့္စကားမွထြက္မလာေပ။ ျဖည္းေလးညင္သာစြာ ထပ္မံၿပံဳးျပမိသည္။ သက္ျပင္း႐ႈိက္သံတစ္ခ်က္ျပဳျပီး အနားမွ သူမထြက္သြားသည္။ သူမထြက္သြားမွ ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ပူတို႔ ပါးျပင္ေပၚသို႔ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာသည္။ မသုတ္ခ်င္ေတာ့။ သုတ္ႏုိင္ေသာ ခြန္အားလည္း မက်န္ရွိေတာ့။ ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ ပို၍ပင္ပန္း သြားေတာ့သည္။ ဒီဇနီးႏွင့္ ဒီသားအတြက္ စိတ္တြင္းမွ ေလးလံေနမိသည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း မ်က္ရည္တို႕သာရစ္၀ိုင္းလာသည္။ အသံမထြက္ဘဲ ႀကိတ္ကာ႐ႈိက္ငို ေနမိသည္။ ေရတံခြန္အလား မ်က္ရည္စတို႕ တသြင္သြင္က်လာသည္။ မိမိကိုယ္ကိုသိသည္။ အ႐ႈံးေပးရေတာ့မည္။ ထာ၀ရခြဲခြါရေတာ့မည္ဆိုသည္ကို ဇနီးသည္ႏွင့္ သားငယ္ မသိေစခ်င္ေသး။ စိတ္သာက်န္ ရွိေတာ့သည္။ ခႏၶာကိုယ္က တစစီယိုယြင္း ပ်က္စီး ေနေပၿပီ။
မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္ရင္း အတိတ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္မိသည္။ ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘာေတြမ်ား ငါရခဲ့သလဲ.....။ ေတြးရင္းေတြးရင္း ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ မလုပ္ျဖစ္ေသာအရာအားလံုးအတြက္ ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ရင္၀မွစူးကနဲ ေအာင့္တက္လာသည္။ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး တစစ္စစ္ကိုက္ကာ နာက်င္လာသည္။ အသက္မွန္မွန္႐ႈ႐ႈိက္ရင္း အသိကို စုစည္းလိုက္သည္။ အံၾကိတ္ကာ မညည္းညဴျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမိသည္။
အားကိုးစရာကားနတၳိ။ "ဟင္း…ငါဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္ေသးလဲ…" ။ သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္ကာ စဥ္းစားရင္း တရားစခန္း၀င္စဥ္က မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ အာနာပါနမဟာ ကမၼဌာန္းတရားေတာ္ျမတ္ကို စိတ္တြင္းမွ သတိရ လိုက္မိသည္။ အားကိုးစရာကား တရားကလြဲလွ်င္ အဘယ္အရာ ရွိေတာ့မည္နည္း။
၀င္ေလ…..သိ…….. ထြက္ေလ….သိ…
၀င္ေလ…..သိ……..ထြက္ေလ…..သိ…
၀င္ေလ…………..သိ…………..ထြက္ေလ….…………………….သိ
အာ႐ုံတို႕စုစည္းရ ခက္လွသည္။ နာက်င္မႈွွဆီသာ စိတ္ကေရာက္ေရာက္သြားသည္။ ေခၽြးစီးေခၽြးေပါက္တို႕ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလာသည္။ မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕ကာ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနမိသည္။ မ်က္ခံုးႏွစ္ခုၾကားတြင္ တင္းၾကပ္ပိတ္ဆို႕ၿပီး အခံရဆိုးလွသည္။ ေက်ာျပင္ကလည္း မီးစျဖင့္ ထိုးသကဲ့သို႕ ပူေလာင္နာက်င္လွသည္။ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးလည္း ထူပူမူးေနာက္ေနသည္။ "ဟူး… မလြယ္ပါလား" ။ စိတ္ကိုအသာအယာေျဖေလ်ာ့လိုက္ကာ ဦးေခါင္းကိုေျဖးညင္းစြာ ခါယမ္းမိရင္း
အသက္ျပင္းျပင္း ႐ႈထုတ္လိုက္သည္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ လကၤာေလးကိုသတိရမိလိုက္သည္။
"လက္ရွိခႏၶာ၊ မတြယ္တာႏွင့္
ေနာင္လာဘ၀၊ မေတာင့္တဘဲ
ေၾကာင့္ၾကဇြဲျဖင့္၊ အၿမဲမျပတ္
၀ိပႆနာ၊ ေလ့လာႀကိမ္ႀကိမ္
အာစိႏၷကံ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းဖန္မူ
ထိုသိသူကား၊ အယူမလြဲ
ဂတိၿမဲ၏။
မီးစဲြေလာင္မွ၊ ေရကိုတေသာ္
မရျဖစ္အင္၊ ပံုႏိႈင္းယွဥ္၍
မဂၢင္သေႏၶ၊ တည္ၿမဲေနေအာင္
မေသခင္က၊ ျပင္ဆင္ေတာက္ေလွ်ာက္
ေမ့မေပ်ာက္္ႏွင့္၊ ေခၽြးေပါက္ယိုစီး
ေသခါနီး၀ယ္၊ အၿပီးမုခ်
မဂၢင္ရလိမ့္။
ကိစၥမေလ်ာ္၊ အေၾကာင္းေပၚ၍
မေတာ္တဆ၊ မဂ္မရဦး
ဘ၀အစြန္၊ တမလြန္တြင္
ထူးခၽြန္အံ့ေလာက္၊ နတ္ျပည္ေရာက္၍
မေဖာက္မျပန္၊ ေသာတာပန္စစ္
ဧကန္ျဖစ္မည္
မလစ္၀ိပႆနာ အက်ိဳးေပတည္း။"

“မီးစဲြေလာင္မွ၊ ေရကိုတေသာ္……. မီးစဲြေလာင္မွ၊ ေရကိုတေသာ္………. မီးစဲြေလာင္မွ၊ ေရကိုတေသာ္…….. ” ဟူး…….ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္မြန္းၾကပ္ေနသည္။ အရာရာသည္ ေနာက္က်ေနပါၿပီေကာလား။ ဘ၀တေလ်ာက္လံုး ေမေလ်ာ့ကာ မသိသလုိေနခဲ့ေသာ ေသျခင္းတရားကား တံခါး၀သို႕ေရာက္ရွိေနေပၿပီ။ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ရာလမ္းအား ငယ္ရြယ္စဥ္က အဘယ္ေၾကာင့္ သိေအာင္အားမထုတ္ျဖစ္ခဲ့သနည္း။ ေန၀င္ခ်ိန္မွ စပါးလွမ္းရန္ႀကိဳးစားခ်င္မိေသာ လယ္ထြန္ေယာက်္ားကဲ့သို႕ အခ်ိန္လြန္မွ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းကို ေမွ်ာ္ေငးကာေနာင္တရ ယံုသာတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါလား။ ေအာ္… ရြက္၀ါေလးတစ္ခု၊ ညႈိးေရာ္သြားတဲ့ရြက္၀ါေလးတစ္ခု၊ တနည္း ေညာင္းညာသြားတဲ့ ရြက္ေဟာင္းေလးတစ္ခု ႐ိုးတံကေန လြင့္ရေတာ့မွာပါလား။



This post has been created by Maung Thant Zin Oo